Margaret Thatcher , w całości Margaret Hilda Thatcher, Baroness Thatcher z Kesteven, z domu Margaret Hilda Roberts, (ur. 13 października 1925 r. w Grantham, Lincolnshire, Anglia – 8 kwietnia 2013 r., Londyn), brytyjska polityk i premier Partii Konserwatywnej (1979-90), pierwsza kobieta premiera Europy. Jedyna brytyjska premier w XX wieku, która wygrała trzy kolejne kadencje, a w czasie swojej rezygnacji, najdłużej nieprzerwanie pełniąca obowiązki premiera od 1827 r., przyspieszyła ewolucję brytyjskiej gospodarki od etatyzmu do liberalizmu i stała się, z osobowościowego punktu widzenia, najbardziej znanym brytyjskim liderem politycznym od czasów Winstona Churchilla. Zobacz: funt brytyjski.
Wczesne lata życia
Córka Alfreda Robertsa, spożywcy i miejscowego wójta (a później burmistrza Grantham), oraz Beatrice Ethel Stephenson, Thatcher stworzyła wczesne pragnienie bycia politykiem. Jej zdolności intelektualne zaprowadziły ją na Uniwersytet Oksfordzki, gdzie studiowała chemię i od razu zaangażowała się w politykę, stając się jedną z pierwszych kobiet prezydentów Stowarzyszenia Konserwatywnego Uniwersytetu Oksfordzkiego. Po ukończeniu studiów w 1947 r. pracowała przez cztery lata jako chemik badawczy, czytając w wolnym czasie w barze. Od 1954 roku praktykowała jako adwokat, specjalizując się w prawie podatkowym. W 1951 r. wyszła za mąż za bogatego przemysłowca Denisa Thatchera (ur. 1915 r. – 2003 r.), który wspierał jej ambicje polityczne. W 1953 roku małżeństwo miało bliźniaków, syna i córkę.
Po raz pierwszy Thatcher kandydowała do parlamentu w 1950 r., ale nie udało jej się, pomimo zwiększenia o 50 procent głosów miejscowych konserwatystów. W 1959 r. wstąpiła do Izby Gmin, zdobywając „bezpieczną” konserwatywną siedzibę w Finchley w północnym Londynie. Stale wzrastała w partii, pełniąc funkcję sekretarza parlamentarnego w Ministerstwie Emerytur i Ubezpieczeń Społecznych (1961-64), głównego rzecznika opozycji ds. edukacji (1969-70) oraz sekretarza stanu ds. edukacji i nauki (1970-74) w konserwatywnym rządzie Edwarda Heatha. Podczas gdy członkini gabinetu Heatha (Thatcher była tylko drugą kobietą, która posiadała teczkę gabinetu w konserwatywnym rządzie), wyeliminowała program, który zapewniał uczniom darmowe mleko, prowokując burzę kontrowersji i skłaniając przeciwników w Partii Pracy do szyderstwa z wołaniem „Thatcher – porywacza mleka”. Stworzyła także bardziej wszechstronne szkoły, wprowadzone przez Partię Pracy w latach 60. ubiegłego wieku w celu udostępnienia dzieciom z klasy robotniczej rygorystycznej edukacji akademickiej niż jakakolwiek inna minister edukacji w historii, choć zostały one podważone podczas jej kadencji jako premier. Po przegraniu przez Heatha dwóch kolejnych wyborów w 1974 roku, Thatcher, mimo że znajdowała się nisko w hierarchii partyjnej, była jedynym ministrem, który był gotów rzucić mu wyzwanie do przywództwa partyjnego. Dzięki poparciu konserwatywnej prawicy została wybrana na lidera w lutym 1975 r. i tym samym rozpoczęła 15-letnią kadencję, która zmieniłaby oblicze Wielkiej Brytanii.
Premier Wielkiej Brytanii
Thatcher doprowadziła konserwatystów do decydującego zwycięstwa wyborczego w 1979 roku, po serii poważnych strajków poprzedniej zimy (tzw. „Zima niezadowolenia”) pod rządami Partii Pracy Jamesa Callaghana. Jako premier reprezentujący nowo energiczną prawicę Partii Konserwatywnej („Dries”, jak się później nazywali, w odróżnieniu od staroświeckich umiarkowanych Torysów czy „Wets”), Thatcher opowiadała się za większą niezależnością jednostki od państwa; zaprzestania rzekomej nadmiernej ingerencji państwa w gospodarkę, w tym prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych i sprzedaży mieszkań komunalnych lokatorom; zmniejszenia wydatków na usługi społeczne, takie jak opieka zdrowotna, edukacja i mieszkalnictwo; ograniczenia w zakresie drukowania pieniędzy zgodnie z doktryną ekonomiczną monetaryzmu; oraz ograniczenia prawne dotyczące związków zawodowych. Termin Thatcherism pojawił się nie tylko w odniesieniu do tych polityk, ale także do pewnych aspektów jej etycznego spojrzenia i osobistego stylu, w tym absolutyzmu moralnego, zaciekłego nacjonalizmu, gorliwego szacunku dla interesów jednostki oraz bojowego, bezkompromisowego podejścia do osiągania celów politycznych.
Główny wpływ jej pierwszej kadencji miał charakter ekonomiczny. Odziedziczywszy słabą gospodarkę, zredukowała lub wyeliminowała niektóre rządowe regulacje i subsydia dla przedsiębiorstw, oczyszczając w ten sposób przemysł wytwórczy z wielu nieefektywnych – ale także niektórych nienagannych – przedsiębiorstw. Rezultatem był dramatyczny wzrost bezrobocia, z 1,3 mln w 1979 r. do ponad dwukrotności tej liczby dwa lata później. W tym samym czasie inflacja podwoiła się w ciągu zaledwie 14 miesięcy, do ponad 20 procent, a produkcja przemysłowa gwałtownie spadła. Chociaż inflacja spadła, a produkcja wzrosła przed końcem pierwszej kadencji, bezrobocie nadal rosło, osiągając ponad trzy miliony w 1986 roku.
Thatcher rozpoczęła ambitny program prywatyzacji przemysłu państwowego i usług publicznych, w tym lotnictwa, telewizji i radia, gazu i elektryczności, wody, państwowych linii lotniczych i British Steel. Do końca lat 80. liczba indywidualnych udziałowców potroiła się, a rząd sprzedał 1,5 miliona mieszkań należących do państwa ich lokatorom.
Jednak rosnące bezrobocie i napięcia społeczne podczas pierwszej kadencji sprawiły, że stała się ona bardzo niepopularna. Jej niepopularność zapewniłaby jej porażkę w wyborach powszechnych w 1983 roku, gdyby nie dwa czynniki: wojna na Falklandach (1982) między Wielką Brytanią a Argentyną, o posiadanie dalekiej brytyjskiej zależności na Południowym Atlantyku, oraz głębokie podziały w Partii Pracy, która zakwestionowała wybory w radykalnym manifeście, który krytycy nazwali „najdłuższym listem samobójców w historii”. Thatcher wygrała wybory na drugą kadencję w obsuwisku ziemi – największe zwycięstwo od czasu wielkiego sukcesu Partii Pracy w 1945 r. – uzyskując większość parlamentarną 144 głosów z nieco ponad 42%.
Thatcher objęła urząd, obiecując ograniczyć władzę związków zawodowych, które pokazały swoją zdolność do zatrzymania kraju podczas sześciu tygodni strajków zimą 1978-79 roku. Jej rząd wprowadził szereg środków mających na celu osłabienie zdolności związków do organizowania i organizowania strajków, w tym przepisy zakazujące zamykania sklepów, zobowiązujące związki do przeprowadzania sondaży wśród swoich członków przed wydaniem rozkazu strajku, zakazujące strajków z wyrazami współczucia, a także nakładające na związki odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez ich członków. W 1984 r. Krajowy Związek Zawodowy Górników rozpoczął strajk ogólnokrajowy, aby zapobiec zamknięciu 20 kopalń węgla, które według rządu były bezproduktywne. Trwający prawie rok strajk szybko stał się symbolem walki o władzę między rządem konserwatywnym a ruchem związkowym. Thatcher niezłomnie odmówiła spełnienia żądań związku i w końcu wygrała; górnicy wrócili do pracy, nie uzyskując ani jednej koncesji.
Terrorystyczny zamach bombowy na konferencji Partii Konserwatywnej w Brighton w 1984 roku, dzieło irlandzkiej armii republikańskiej, prawie zabił Thatcher i kilku starszych członków jej rządu. Po walce z rządem Kena Livingstone’a, kierowanym przez Partię Pracy w Londynie, Thatcher zniosła w 1986 r. Greater London Council. Pod koniec drugiej kadencji Thatcher niewiele aspektów brytyjskiego życia uciekło przed najbardziej radykalną transformacją w Wielkiej Brytanii od czasów powojennych reform Partii Pracy.
W sprawach zagranicznych wojna falklandzka rozjaśniła jej najważniejsze stosunki międzynarodowe, z Ronaldem Reaganem, prezydentem Stanów Zjednoczonych (1981-89). Thatcher i Reagan, którzy razem uczynili lata 80. dekadą konserwatyzmu, podzielali wizję świata, w którym Związek Radziecki był złym wrogiem nie zasługującym na żadne kompromisy, a ich partnerstwo zapewniło, że zimna wojna trwała w całej swej oziębłości aż do dojścia do władzy reformatorskiego przywódcy Związku Radzieckiego Michaiła Gorbaczowa w 1985 roku. Zgodnie z jej silnym antykomunizmem – przemówienie potępiające komunizm z 1976 roku zyskało w sowieckiej prasie przydomek „Żelazna Dama” – Thatcher zdecydowanie poparła Organizację Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) i niezależny brytyjski odstraszyciel jądrowy, co okazało się popularne wśród wyborców, biorąc pod uwagę odrzucenie przez Partię Pracy tradycyjnej brytyjskiej polityki nuklearnej i obronnej. W Afryce Thatcher przewodniczyła uporządkowanemu ustanowieniu niepodległego Zimbabwe (dawniej Rodezji) w 1980 r. po 15 latach nielegalnego oddzielenia się od kolonialnych rządów brytyjskich w ramach białej mniejszości. Jednak zarówno w kraju, jak i za granicą spotkała się z dużą krytyką za sprzeciw wobec międzynarodowych sankcji przeciwko reżimowi apartheidu w RPA.
Druga połowa kadencji Thatcher była naznaczona niegasnącą kontrowersją dotyczącą stosunków Wielkiej Brytanii ze Wspólnotą Europejską (KE). W 1984 r. udało jej się, w warunkach zaciętej opozycji, drastycznie zmniejszyć wkład Wielkiej Brytanii do budżetu WE. Po trzecim zwycięstwie wyborczym w 1987 r., przyjęła stale bardziej wrogie nastawienie do integracji europejskiej. Opierała się „federalistycznym” kontynentalnym tendencjom w kierunku wspólnej waluty i głębszej unii politycznej. Jej tradycyjnie proeuropejska partia została podzielona, a szereg wysokich rangą ministrów opuściło gabinet w związku z tą kwestią.
Wprowadzenie podatku wyborczego w 1989 r. doprowadziło do wybuchu przemocy ulicznej i zaalarmowało konserwatystów, którzy obawiali się, że Thatcher nie może doprowadzić partii do czwartej kadencji z rzędu. Sprowokowani publiczną dezaprobatą dla podatku wyborczego i coraz bardziej surowym tonem Thatcher, konserwatywni posłowie do parlamentu poruszyli przeciwko niej w listopadzie 1990 roku. Mimo że pokonała ona swojego największego przeciwnika, byłego ministra obrony Michaela Heseltine’a, 204 głosami do 152 głosów Heseltine’a, jej suma spadła o cztery głosy poniżej niezbędnej większości plus 15 procent, a ona zdecydowała się nie kwestionować wyborów w drugiej turze głosowania. 22 listopada ogłosiła swoją rezygnację z funkcji lidera i premiera Partii Konserwatywnej, torując drogę do zastąpienia jej przez Johna Majora sześć dni później.
Późniejsze lata
Na emeryturze, Margaret Thatcher pozostawała siłą polityczną. W dalszym ciągu wywierała wpływ na wewnętrzną politykę Partii Konserwatywnej (często ku konsternacji Majora), a Thatcheryzm ukształtował priorytety Partii Pracy, które przez ponad dekadę pozostawały nieaktywne. Do wyborów w 1992 r. pozostawała posłem do parlamentu, a następnie została dożywotnio wyniesiona do Izby Lordów jako peeress for life. Nadal przemawiała i wygłaszała wykłady, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych i Azji, a także założyła Fundację Thatcher w celu wspierania wolnej przedsiębiorczości i demokracji, zwłaszcza w nowo wyzwolonych krajach Europy Środkowej i Wschodniej. W 1995 roku została członkiem Zakonu Podwiązki.
Po serii drobnych uderzeń przeszła na emeryturę w 2002 r., kiedy to zrezygnowała z wystąpień publicznych. Córka Thatcher, Carol, ujawniła w swoim pamiętniku „A Swim-On Part in the Goldfish Bowl” z 2008 roku, że jej matka od 2000 roku wykazuje objawy postępującej demencji.
