Bimetalizm, standard pieniężny lub system oparty na wykorzystaniu dwóch metali, tradycyjnie złota i srebra, a nie jednego (monometalizm). Typowy dziewiętnastowieczny system bimetaliczny definiował ustawowo jednostkę monetarną narodu w kategoriach stałych ilości złota i srebra (automatycznie ustalając w ten sposób kurs wymiany między tymi dwoma metalami). System ten zapewniał również wolny i nieograniczony rynek zbytu dla obu metali, nie nakładał żadnych ograniczeń na użycie i monety jednego z nich, a wszystkie inne pieniądze znajdujące się w obiegu podlegały wykupowi w złocie lub srebrze. Poważnym problemem w międzynarodowym stosowaniu bimetalizmu było to, że przy niezależnym ustalaniu przez każdy kraj własnego kursu wymiany między dwoma metalami, wynikające z tego kursy często znacznie różniły się w zależności od kraju.
Próbując ustanowić system bimetaliczny na skalę międzynarodową, Francja, Belgia, Włochy i Szwajcaria utworzyły w 1865 roku Łacińską Unię Walutową. Unia ustanowiła stosunek menniczy między tymi dwoma metalami i przewidziała stosowanie tych samych standardowych jednostek i emisję monet. System został podważony przez manipulacje monetarne Włoch i Grecji (które zostały przyjęte później) i szybko zakończył się wraz z wojną francusko-niemiecką (1870-71). Przyszłość standardu bimetalicznego została przypieczętowana na międzynarodowej konferencji monetarnej, która odbyła się w Paryżu w 1867 r., kiedy większość delegatów głosowała na standard złota.
Zwolennicy bimetalizmu proponują trzy argumenty za nim:
- (1) połączenie dwóch metali może zapewnić większe rezerwy pieniężne;
- (2) większa stabilność cen będzie wynikać z większej bazy pieniężnej; oraz
- (3) większa łatwość w ustalaniu i stabilizacji kursów walutowych pomiędzy krajami stosującymi standardy złota, srebra lub bimetalu.
Argumenty wysuwane przeciwko bimetalizmowi są następujące:
(1) większa stabilność cen wynika z większej bazy pieniężnej; (2) większa stabilność cen wynika z większej bazy pieniężnej; oraz (3) większa łatwość określania i stabilizacji kursów walutowych pomiędzy krajami stosującymi standardy złota, srebra lub bimetalu: (1) jest praktycznie niemożliwe, aby jeden kraj stosował taki standard bez współpracy międzynarodowej; (2) taki system jest marnotrawstwem, ponieważ wydobycie, obróbka i monetyzacja dwóch metali jest bardziej kosztowna; (3) ponieważ stabilność cen zależy w większym stopniu od rodzaju bazy monetarnej, bimetalizm nie zapewnia większej stabilności cen; oraz (4) co najważniejsze, bimetalizm w efekcie zamraża stosunek cen tych dwóch metali bez względu na zmiany w ich warunkach popytu i podaży. Takie zmiany mogą zakłócić próby utrzymania podwójnego standardu.
