Wymiana międzynarodowa zwana również wymianą walut, odpowiednio, każda płatność dokonywana przez jedno państwo na rzecz drugiego oraz rynek, na którym waluty krajowe są kupowane i sprzedawane przez tych, którzy potrzebują ich do takich płatności. Państwa mogą dokonywać płatności w celu uregulowania długu handlowego, inwestycji kapitałowych lub w innych celach. Inne transakcje mogą dotyczyć eksporterów, importerów, korporacji wielonarodowych lub osób chcących wysłać pieniądze przyjaciołom lub krewnym. Przyczyny takich płatności, metody ich dokonywania oraz rozliczanie się z nich są ważne dla ekonomistów i rządów krajowych.
Życie gospodarcze nie zatrzymuje się na granicach państw, ale przepływa przez nie tam i z powrotem. Pieniądze jednego kraju nie mogą jednak z reguły być używane w innym kraju; przepływ płatności musi być przerwany na granicach kraju przez transakcje wymiany, w których jeden narodowy pieniądz jest wymieniany na inny. Transakcje te służą do pokrywania płatności tak długo, jak długo istnieje między nimi równowaga: pieniądz lokalny może być wymieniony na pieniądz zagraniczny tylko wtedy, gdy istnieje oferta równoważąca pieniądz zagraniczny w wymianie.
W Chinach i innych krajach o scentralizowanym planowaniu gospodarczym nie ma legalnych prywatnych rynków wymiany walutowej; w tych krajach państwo ma monopol na działalność w zakresie handlu zagranicznego, który na ogół jest prowadzony na podstawie formalnych umów w poszczególnych krajach. Podczas gdy waluty krajów komunistycznych mają oficjalne wartości parytetowe, nie mają one żadnego szczególnego związku z ich siłą nabywczą ani z cenami, po których towary są wymieniane. Międzynarodowe stosunki gospodarcze tych krajów nie wchodzą zatem w zakres niniejszej dyskusji.
