Thomas Malthus – angielski ekonomista

Thomas Robert Malthus, (urodzony 13/14 lutego 1766 r. w Rookery, w pobliżu Dorking, Surrey, Anglia – zmarł 29 grudnia 1834 r. w St. Catherine, w pobliżu Bath, Somerset), angielski ekonomista i demograf, który jest najbardziej znany ze swojej teorii, że wzrost populacji zawsze będzie miał tendencję do przekraczania podaży żywności i że poprawa ludzkości jest niemożliwa bez surowych ograniczeń rozrodczości. Myślenie to powszechnie określa się mianem maltuzjanizmu.

Rozwój naukowy

Malthus urodził się w zamożnej rodzinie. Jego ojciec, przyjaciel filozofa i sceptyka Davida Hume’a, był pod głębokim wpływem Jean-Jacques’a Rousseau, którego książka Émile (1762) mogła być źródłem liberalnych idei starszego Malthusa dotyczących kształcenia jego syna. Młody Malthus kształcił się głównie w domu, aż do czasu przyjęcia go do Jesus College, Cambridge, w 1784 roku. Tam studiował szeroką gamę przedmiotów i zdobył nagrody w języku łacińskim i greckim, kończąc studia w 1788 roku. W 1791 r. uzyskał tytuł magistra sztuki, w 1793 r. został wybrany członkiem Kolegium Jezusowego, a w 1797 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jego niepublikowana broszura „Kryzys”, napisana w 1796 r., wspierała nowo zaproponowane ustawy biedne, w których zalecał zakładanie zakładów pracy dla zubożałych. Pogląd ten był nieco sprzeczny z poglądami na temat ubóstwa i ludności, które Malthus opublikował dwa lata później.

Osiągnięcia zawodowe

W 1804 roku Malthus ożenił się z Harriet Eckersall, a w 1805 roku został profesorem historii i gospodarki politycznej w kolegium East India Company w Haileybury, Hertfordshire. Był to pierwszy raz w Wielkiej Brytanii, kiedy słowa gospodarka polityczna została użyta do określenia biura akademickiego. Malthus mieszkał spokojnie w Haileybury do końca życia, z wyjątkiem wizyty w Irlandii w 1817 roku i podróży na kontynent w 1825 roku. W 1811 r. poznał i zaprzyjaźnił się z ekonomistą Davidem Ricardo.

W 1819 r. Malthus został wybrany współpracownikiem Royal Society; w 1821 r. wstąpił do Political Economy Club, którego członkami byli Ricardo i James Mill; a w 1824 r. został wybrany jednym z 10 królewskich współpracowników Royal Society of Literature. W 1833 r. został wybrany do francuskiej Académie des Sciences Morales et Politiques oraz do Królewskiej Akademii w Berlinie. Malthus był jednym z założycieli, w 1834 r., Towarzystwa Statystycznego w Londynie.

Teoria maltuzjańska

W 1798 r. Malthus opublikował anonimowo pierwsze wydanie Eseiku na temat Zasady Populacji, jak wpływa ona na przyszłą poprawę społeczeństwa, z uwagami na temat spekulacji pana Godwina, M. Condorceta i innych pisarzy. Praca otrzymała szerokie ogłoszenie. Krótko, ostrożnie, ale uderzająco, Malthus argumentował, że nieskończone ludzkie nadzieje na szczęście społeczne muszą być daremne, ponieważ populacja zawsze będzie miała tendencję do wyprzedzania wzrostu produkcji. Wzrost populacji będzie miał miejsce, jeśli nie będzie kontrolowany, w geometrycznej progresji, podczas gdy środki utrzymania wzrosną tylko w arytmetycznej progresji. Populacja zawsze będzie się zwiększać do granicy możliwości utrzymania. Tylko „wada” (włączając w to „komisję wojny”), „nędza” (włączając w to głód lub brak jedzenia i zły stan zdrowia) oraz „moralna powściągliwość” (tj. abstynencja) mogą sprawdzić ten nadmierny wzrost.

Myśl Malthusa odzwierciedla reakcję, prowadzoną polubownie, na poglądy jego ojca oraz na doktryny Rewolucji Francuskiej i jej zwolenników, takich jak angielski filozof radykalny William Godwin. Szeroko czytany za takie dzieła jak „Sprawiedliwość polityczna” (1793), Godwin wziął za pewnik doskonałość ludzkości i patrzył na tysiąclecie, w którym racjonalni ludzie będą żyć dostatnio i harmonijnie bez praw i instytucji. W przeciwieństwie do Godwina (lub wcześniej Rousseau), który postrzegał sprawy ludzkie z teoretycznego punktu widzenia, Malthus był zasadniczo empirykiem i za punkt wyjścia obrał sobie surową rzeczywistość swoich czasów. Jego reakcja rozwinęła się w tradycji brytyjskiej ekonomii, która dziś byłaby uważana za socjologiczną.

Malthus był pesymistą ekonomicznym, postrzegającym biedę jako nieuchronny los człowieka. Argument w pierwszym wydaniu jego pracy o ludności jest w zasadzie abstrakcyjny i analityczny. Po dalszych lekturach i podróżach po Europie, Malthus wydał kolejne wydanie (1803), rozszerzając długą broszurę z 1798 r. na dłuższą książkę i dodając do swojej pracy wiele materiału merytorycznego i ilustracyjnego. W żadnym momencie, nawet do ostatniego, masywnego, szóstego wydania z 1826 r., nie określił w odpowiedni sposób swoich założeń ani nie zbadał ich logicznego statusu. Nie obchodził się też ze swoimi materiałami faktograficznymi i statystycznymi z dużą dozą krytycznego i statystycznego rygoru, mimo że statystycy w Europie i Wielkiej Brytanii za życia Malthusa rozwijali coraz bardziej wyrafinowane techniki. Amerykański socjolog i demograf Kingsley Davis zauważył, że podczas gdy Malthus opierał swoje teorie na mocnych podstawach empirycznych, teorie te były najsłabsze w swoim empiryzmie i najmocniejsze w swoim sformułowaniu teoretycznym. Na lepsze lub na gorsze, maltuzjańska teoria populacji została jednak włączona do teoretycznych systemów ekonomicznych. Działała ona jako hamulec dla optymizmu ekonomicznego, pomagała uzasadnić teorię płac opartą na minimalnym koszcie utrzymania pracownika i zniechęcała do tradycyjnych form dobroczynności.

Malthuzjańska teoria ludności wywarła silny i natychmiastowy wpływ na brytyjską politykę społeczną. Uważano, że sama płodność zwiększa bogactwo narodowe, a ustawy o ubogich być może zachęcały do tego rodziny wielodzietne z ich zasiłkami. Gdyby „nigdy nie istniały” – pisał Malthus – „choć mogło być jeszcze kilka przypadków poważnego cierpienia, łączna masa szczęścia wśród zwykłych ludzi byłaby znacznie większa niż obecnie”. Ustawy te ograniczyły mobilność siły roboczej i zachęcały do płodności i powinny zostać zniesione. Dla najbardziej niefortunnych może być rozsądne zakładanie domów pracy – nie „wygodnych azylów”, ale miejsc, w których „taryfa powinna być ciężka” i „poważny niepokój… znaleźć jakieś złagodzenie”.

W dalszym ciągu wydawał różne broszury i traktaty o tematyce ekonomicznej. W podejściu mniej rygorystycznym niż Ricardo, Malthus omawiał problem ustalania cen w kategoriach instytucjonalnie ustalonego „efektywnego popytu”, co jest sformułowaniem, które wymyślił. W swoim podsumowaniu Principles of Political Economy Considered with a view to their Practical Application (1820), Malthus posunął się tak daleko, że zaproponował roboty publiczne i prywatne inwestycje luksusowe jako możliwe rozwiązania problemów gospodarczych poprzez ich zdolność do zwiększenia popytu i dobrobytu. Krytykował tych, którzy cenili oszczędność jako cnotę nie znającą granic; przeciwnie, twierdził, że „zasady oszczędzania, popychane do nadmiaru, zniszczą motyw produkcji”. Aby zmaksymalizować bogactwo, naród musiał zrównoważyć „siłę produkcji i wolę konsumpcji”. W rzeczywistości można powiedzieć, że Malthus, jako ekonomista zajmujący się tym, co nazwał problemem „glutów” (lub, jak by się je dzisiaj nazywało, problemami recesji lub depresji gospodarczej), przewidywał odkrycia ekonomiczne dokonane przez Johna Maynarda Keynesa w latach 30. ubiegłego wieku.

Ponownie, fundamentalną krytyką Malthusa była jego porażka w przewidywaniu rewolucji rolnej, która spowodowała, że produkcja żywności osiągnęła lub przekroczyła wzrost populacji i umożliwiła dobrobyt większej liczbie ludzi. Na przykład, cena pszenicy w Stanach Zjednoczonych, skorygowana o inflację, spadła o około dwie trzecie w ciągu ostatnich 200 lat. Od 1950 roku światowa produkcja żywności w przeliczeniu na jednego mieszkańca wzrosła o około 1 procent rocznie. Częstotliwość występowania głodu zmniejszyła się, a głód w epoce nowożytnej był zwykle powodowany przez wojnę lub destrukcyjną politykę rządową, taką jak kontrola cen żywności. Malthus nie przewidział również powszechnego stosowania środków antykoncepcyjnych, które doprowadziły do spadku dzietności.