David Hume, (ur. 7 maja lub 26 kwietnia w 1711r., Edynburg, Szkocja – zmarł 25 sierpnia 1776, Edynburg), szkocki filozof, historyk, ekonomista i eseista znany szczególnie z filozoficznego empiryzmu i sceptycyzmu.
Hume pojmował filozofię jako indukcyjną, eksperymentalną naukę o ludzkiej naturze. Przyjmując za wzór naukową metodę angielskiego fizyka Sir Isaaca Newtona i opierając się na epistemologii angielskiego filozofa Johna Locke’a, Hume próbował opisać, jak umysł działa w zdobywaniu tego, co nazywa się wiedzą. Doszedł on do wniosku, że żadna teoria rzeczywistości nie jest możliwa; nie może być wiedzy o niczym poza doświadczeniem. Pomimo trwałego wpływu swojej teorii wiedzy, Hume zdaje się uważać siebie za moralistę.
Wczesne życie i prace
Hume był młodszym synem Josepha Hume’a, skromnego lorda, czyli pana, z Ninewells, małej posiadłości przylegającej do wsi Chirnside, oddalonej około dziewięciu mil od Berwick-upon-Tweed po szkockiej stronie granicy. Matka Davida, Catherine, córka Sir Davida Falconera, przewodniczącego szkockiego sądu sesyjnego, była w Edynburgu, gdy się urodził. W trzecim roku życia zmarł jego ojciec. Wstąpił na Uniwersytet w Edynburgu, gdy miał około 12 lat i opuścił go w wieku 14 lub 15 lat, jak to było wtedy zwykle. Naciskany nieco później na studiowanie prawa (w tradycji rodzinnej po obu stronach), uznał to za wstrętne i zamiast tego żarliwie czytał w szerszej sferze liter. Ze względu na intensywność i podniecenie intelektualnym odkryciem, w 1729 r. miał załamanie nerwowe, z którego wyzdrowienie zajęło mu kilka lat.
W 1734 roku, po wypróbowaniu swoich sił w biurze handlowym w Bristolu, dotarł do punktu zwrotnego w swoim życiu i na trzy lata przeszedł na emeryturę we Francji. Większość tego czasu spędził w La Flèche nad Loarą, w starym Anjou, studiując i pisząc Traktat o ludzkiej naturze. Traktat ten był próbą sformułowania przez Hume’a pełnoprawnego systemu filozoficznego. Jest on podzielony na trzy książki: Książka I, „Of the Understanding”, omawia, w kolejności, pochodzenie idei; idee przestrzeni i czasu; wiedzę i prawdopodobieństwo, w tym naturę przyczynowości; oraz sceptyczne implikacje tych teorii. Księga II „Pasji” opisuje skomplikowaną psychologiczną maszynę do wyjaśniania afektywnego lub emocjonalnego porządku u ludzi i przypisuje rozumowi podrzędną rolę w tym mechanizmie. Księga III, o moralności, charakteryzuje dobro moralne w kategoriach „uczuć” aprobaty lub dezaprobaty, jakie ludzie posiadają, kiedy rozważają ludzkie zachowanie w świetle akceptowalnych lub nieprzyjemnych konsekwencji, albo dla siebie samych, albo dla innych.
Choć traktat jest najdokładniejszą ekspozycją myśli Hume’a, pod koniec życia gwałtownie odrzucił ją jako młodociany, dając do zrozumienia, że tylko jego późniejsze pisma przedstawiały jego przemyślane poglądy. Traktat nie jest dobrze skonstruowany, częściowo przesadny, mylący z powodu niejednoznaczności ważnych pojęć (zwłaszcza „rozumu”) i marnowany przez rozmyślną ekstrawagancję wypowiedzi i raczej teatralne osobiste popisywanie się. Z tych powodów jego dojrzałe potępienie nie było chyba całkowicie błędne. Niemniej jednak książka I była bardziej czytana przez filozofów akademickich niż jakiekolwiek inne jego pisma.
Wracając do Anglii w 1737 r., zabrał się za publikację traktatu. Książka I i II ukazały się w dwóch tomach w 1739 r., a książka III w roku następnym. Zły odbiór tego, pierwszego i bardzo ambitnego dzieła, przygnębiał go; później powiedział w swojej autobiografii, że „urodził się martwy z prasy, nie osiągając przy tym takiego dystynkcji, by nawet wzbudzić szmer wśród gorliwych”. Ale jego następne przedsięwzięcie, Eseje, Moralne i Polityczne (1741-42), odniosło pewien sukces. Być może zachęciło go to do tego, że w 1744 roku został kandydatem na stanowisko przewodniczącego filozofii moralnej w Edynburgu. Obiektywiści zarzucali mu herezję, a nawet ateizm, wskazując na Traktat jako dowód (mimo autobiografii Hume’a, dzieło nie pozostało niezauważone). Bezskutecznie, Hume opuścił miasto, w którym mieszkał od 1740 roku, i rozpoczął okres wędrówki: żałosny rok pod St. Albans jako opiekunka szalonej markizy Annandale (1745-46); kilka miesięcy jako sekretarz gen. Clair (członek znamienitej rodziny szkockiej), z którą widział akcję militarną podczas aborcyjnej wyprawy do Bretanii (1746); trochę smutny okres w Londynie i w Ninewells; a następnie kilka kolejnych miesięcy z generałem św. Klarą w ambasadzie na dworach w Wiedniu i Turynie (1748-49).
Dzieła dojrzałe
W czasie swojej wędrówki Hume zarabiał pieniądze, które były mu potrzebne do zdobycia wolnego czasu na studia. Niektóre owoce tych studiów pojawiły się już przed zakończeniem jego podróży, tj. kolejne trzy eseje, moralne i polityczne (1748) oraz filozoficzne eseje dotyczące ludzkiego zrozumienia (1748). Ten ostatni jest przepisem Księgi I Traktatu (z dodaniem eseju „O cudach”, który zyskał sławę z powodu zaprzeczania, że cud można udowodnić za pomocą jakiejkolwiek ilości lub rodzaju dowodów); jest on lepiej znany jako Zapytanie dotyczące ludzkiego zrozumienia, tytuł nadany mu przez Hume’a w rewizji z 1758 roku. Zapytanie dotyczące zasad moralności (1751 r.) było przepisaniem Księgi III Traktatu. To właśnie w tych późniejszych pracach Hume wyraził swoją dojrzałą myśl.
Zapytanie dotyczące ludzkiego zrozumienia jest próbą zdefiniowania zasad ludzkiej wiedzy. Stawia ono w logicznej formie istotne pytania o naturę rozumowania w odniesieniu do faktów i doświadczeń oraz odpowiada na nie, odwołując się do zasady skojarzenia. Podstawą ekspozycji Hume’a jest podwójna klasyfikacja przedmiotów świadomości. Po pierwsze, wszystkie takie obiekty są albo „wrażeniami”, danymi doznania lub świadomości wewnętrznej, albo „ideami”, pochodzącymi z tych danych poprzez ich łączenie, transponowanie, powiększanie lub pomniejszanie. To znaczy, że umysł nie tworzy żadnych idei, ale czerpie je z wrażeń. Na tej podstawie Hume rozwija teorię językowego znaczenia. Słowo, które nie oznacza bezpośrednio wrażenia, ma znaczenie tylko wtedy, gdy przywołuje przed umysłem przedmiot, który może być zebrany z wrażenia przez jeden z procesów umysłowych, o których była mowa. Po drugie, istnieją dwa podejścia do konstruowania znaczenia: analityczne, które koncentruje się na „relacjach idei”, oraz empiryczne, które koncentruje się na „sprawach faktów”. Pomysły mogą być trzymane przed umysłem po prostu jako znaczenia, a ich logiczne związki ze sobą mogą być następnie wykryte przez racjonalną kontrolę. Na przykład, idea trójkąta płaskiego pociąga za sobą równość jego wewnętrznych kątów do dwóch kątów prostych, a idea ruchu pociąga za sobą idee przestrzeni i czasu, niezależnie od tego, czy rzeczywiście istnieją takie rzeczy jak trójkąty i ruch. Tylko na tym poziomie zwykłych znaczeń, twierdzi Hume, jest miejsce na wiedzę demonstracyjną. Z drugiej strony, sprawy faktyczne stają przed umysłem tylko takie, jakimi są, nie ujawniając żadnych logicznych relacji; ich właściwości i powiązania muszą być akceptowane tak, jak są podane. Że pierwiosnki są żółte, że ołów jest ciężki i że ogień pali rzeczy są faktami, każdy z nich zamyka się w sobie, logicznie jałowy. Każdy z nich, jeśli chodzi o rozum, może być inny: można sobie wyobrazić sprzeczność w każdej kwestii faktów. Dlatego też, nie może być żadnej logicznie demonstracyjnej nauki o faktach.
Na tej podstawie Hume rozwija swoją doktrynę o przyczynowości. Idea przyczynowości ma twierdzić o „koniecznym powiązaniu” między faktami. Z jakiego więc wrażenia pochodzi? Hume twierdzi, że nie można zaobserwować żadnego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy danymi zmysłów, ponieważ kiedy ludzie uważają jakiekolwiek wydarzenie za powiązane przyczynowo, wszystko, co robią i mogą zaobserwować, to że często i jednolicie idą w parze. W tego rodzaju wspólnocie jest faktem, że wrażenie lub pojęcie jednego zdarzenia niesie ze sobą pojęcie drugiego. W umyśle tworzy się nawykowe skojarzenie, i tak jak w innych formach nawyku, tak i w tym, działanie skojarzenia jest odczuwane jako przymus. To uczucie, podsumowuje Hume, jest jedynym możliwym do odkrycia impresyjnym źródłem idei przyczynowości.
Wiara
Hume rozważa następnie proces wnioskowania przyczynowego i w ten sposób wprowadza pojęcie przekonania. Kiedy ludzie widzą upadek szkła, nie tylko myślą o jego pęknięciu, ale oczekują i wierzą, że pęknie. Albo, zaczynając od skutku, kiedy widzą, że ziemia jest ogólnie mokra, nie tylko myślą o deszczu, ale wierzą, że był deszcz. Wiara jest więc istotnym składnikiem w procesie wnioskowania przyczynowego. Hume następnie przechodzi do zbadania natury przekonania, twierdząc, że był pierwszym, który to zrobił. Używa on jednak tego terminu w wąskim znaczeniu przekonania dotyczącego faktów. Definiuje on przekonanie jako rodzaj żywiołowości lub żywości, która towarzyszy postrzeganiu idei. Innymi słowy, przekonanie jest żywą lub żywą ideą. Ta żywość jest pierwotnie posiadana przez niektóre obiekty świadomości – przez wrażenia i przez proste zapamiętywanie ich obrazów. Przez skojarzenie należy ona również do pewnych idei. W procesie wnioskowania przyczynowego obserwator przechodzi od wrażenia do regularnie kojarzonej z nim idei. W procesie tym właściwy wrażeniu aspekt ruchliwości zaraża ideę – twierdzi Hume. I to właśnie ten aspekt ruchliwości Hume definiuje jako istotę wiary.
Hume nie twierdzi, aby udowodnić, że same wydarzenia nie są powiązane przyczynowo lub że nie będą one powiązane w przyszłości w taki sam sposób, jak w przeszłości. W rzeczy samej, mocno wierzy w coś przeciwnego i nalega, aby wszyscy inni również to zrobili. Wiara w przyczynowość i w podobieństwo przyszłości do przeszłości są naturalnymi wierzeniami, nie do ugaszenia skłonnościami ludzkiej natury (oderwanymi od szaleństwa), a nawet niezbędnymi do przetrwania człowieka. Hume twierdzi raczej, że takie naturalne przekonania nie są uzyskiwane z obserwacji empirycznej lub rozumu, czy to intuicyjnej, czy też infekcyjnej, i nie można ich wykazać.
Moralność i pisarstwo historyczne
Zapytanie dotyczące zasad moralności jest udoskonaleniem myślenia Hume’a o moralności, w którym współczucie postrzega on jako fakt natury ludzkiej leżący u podstaw wszelkiego życia społecznego i szczęścia osobistego. Definiując moralność jako te cechy, które są akceptowane (1) przez kogokolwiek i (2) przez praktycznie każdego, Hume stawia sobie za cel odkrycie jak najszerszych podstaw tych akceptacji. Znajduje je, tak jak znalazł podstawy wiary, w „uczuciach”, a nie w „wiedzy”. Decyzje moralne opierają się na uczuciach moralnych. Właściwości są cenione albo za ich użyteczność, albo za ich ugodowość, w każdym przypadku albo dla ich właścicieli, albo dla innych. System moralny Hume’a zmierza do szczęścia innych (bez takiej formuły jak „największe szczęście z największej liczby”) i do szczęścia samego siebie. Ale szacunek dla innych stanowi większą część moralności. Nacisk kładzie na altruizm: uczucia moralne, które, jak twierdzi, odnajduje w człowieku, w przeważającej części mają związek z uczuciem i sympatią do bliźnich. Jest to ludzka natura, którą trzyma, by śmiać się ze śmiechu i smucić się z zasmuconych oraz by szukać dobra innych, jak i własnego. Dwa lata po opublikowaniu tego badania Hume wyznał, że „mam stronniczość w tej pracy” i pod koniec życia ocenił ją jako „ze wszystkich moich pism nieporównywalnie najlepszą”. Takie stwierdzenia, wraz z innymi wskazaniami w późniejszych pismach, pozwalają podejrzewać, że uważał on swoją doktrynę moralną za swoje główne dzieło. Pisze on tutaj jako człowiek mający takie samo zaangażowanie w obowiązki, jak jego współtowarzysze. Tradycyjny pogląd, że był oderwanym szydercą, jest głęboko błędny: był sceptyczny nie w stosunku do moralności, ale w stosunku do wielu teorii.
Po opublikowaniu tych dzieł Hume spędził kilka lat (1751-63) w Edynburgu, z dwiema przerwami w Londynie. Podjęto próbę powołania go na następcę Adama Smitha, szkockiego ekonomisty (później jego bliskiego przyjaciela), na katedrę logiki w Glasgow, ale pogłoska o ateizmie znów zwyciężyła. W 1752 roku Hume został jednak mianowany opiekunem biblioteki adwokatów w Edynburgu. Tam, „władca 30.000 tomów”, mógł sobie pozwolić na kilkuletnie pragnienie zwrócenia się ku pisarstwu historycznemu. Jego historia Anglii, rozciągająca się od inwazji Cezara do 1688 r., ukazała się w sześciu tomach kwarto w latach 1754-1762, poprzedzonych Dyskursami Politycznymi (1752). Jego ostatnie pisma zaczęły go zauważać, ale te dwa przyniosły mu sławę, zarówno za granicą, jak i w kraju. Napisał też Cztery dysertacje (1757), które uznał za drobiazg, choć zawierały one przeredagowanie Księgi II Traktatu (kończące jego oczyszczoną rekonstrukcję) i genialne studium „naturalnej historii religii”. W 1762 r. James Boswell, biograf Samuela Johnsona, który nazwał Hume’a „największym pisarzem w Wielkiej Brytanii”, oraz Kościół rzymskokatolicki, w 1761 r. uznali jego wkład filozoficzny i literacki, umieszczając wszystkie jego pisma w Index Librorum Prohibitorum, wykazie zakazanych książek.
Nastąpił najbardziej barwny epizod jego życia: w 1763 r. opuścił Anglię, by zostać sekretarzem ambasady brytyjskiej w Paryżu u hrabiego Hertforda. Społeczeństwo paryskie zaakceptowało go, mimo jego nieudolnej sylwetki i maniery gauche. Został uhonorowany jako wybitny w rozległej nauce, w dokładności myśli i elegancji pióra i wzięty sobie do serca za jego prostą dobroć i pogodę ducha. Salony otworzyły przed nim drzwi, a on został gorąco przyjęty przez wszystkich. Przez cztery miesiące w 1765 roku działał w ambasadzie jako chargé d’affaires. Kiedy na początku 1766 r. powrócił do Londynu (by rok później zostać podsekretarzem stanu), sprowadził ze sobą Jean-Jacques’a Rousseau, urodzonego w Szwajcarii filozofa związanego z Encyklopedią Denisa Diderota i d’Alemberta, i znalazł mu schronienie przed prześladowaniami w wiejskim domu w Wootton w Staffordshire. Ten udręczony geniusz podejrzewał spisek, wziął tajny lot z powrotem do Francji, i rozprzestrzeniać raport złej wiary Hume’a. Hume został częściowo ukąszony, a częściowo namówiony do opublikowania odpowiedniej korespondencji między nimi, zawierającej narrację łączącą (Zwięzłe i prawdziwe sprawozdanie ze sporu między panem Hume’em a panem Rousseau, 1766).
W 1769 roku, nieco zmęczony życiem publicznym, a także Anglikiem, ponownie założył rezydencję w swoim ukochanym Edynburgu, ciesząc się głęboko z towarzystwa – niegdyś intelektualnego i towarzyskiego – przyjaciół starych i nowych (nigdy się nie ożenił), a także zrewidował tekst swoich pism. W latach 1762-1773 wydał pięć kolejnych wydań swojej Historii oraz osiem pism zebranych (pomijając Traktat, historię i efemerydy) pod tytułem Eseje i traktaty w latach 1753-1772, poza przygotowaniem ostatecznego wydania tego zbioru, który ukazał się pośmiertnie (1777), oraz Dialogi dotyczące religii naturalnej, w których obalił kosmologiczne i teleologiczne argumenty za istnieniem Boga (powstrzymany pod naciskiem przyjaciół, został wydany pośmiertnie w 1779 roku). Jego ciekawie oderwana autobiografia, The Life of David Hume, Esquire, napisana przez samego siebie (1777; tytuł jest jego własnym), pochodzi z 18 kwietnia 1776 roku. Zmarł on w swoim domu w Edynburgu po długiej chorobie i został pochowany na Calton Hill.
Adam Smith, jego literacki wykonawca, dodał do Życia list, który kończy się jego osądem na temat przyjaciela jako „zbliżającego się tak blisko idei doskonale mądrego i cnotliwego człowieka, jak być może pozwoli na to natura ludzkiej słabości”. Jego wybitni przyjaciele, z ministrami religii wśród nich, z pewnością podziwiali go i kochali, i byli młodsi mężczyźni zadłużeni albo do jego wpływów, albo do jego kieszeni. Mafia słyszała tylko, że był ateistą i po prostu zastanawiała się, jak taki ogr poradzi sobie z jego śmiercią. Boswell opowiedział jednak w jednym z fragmentów swojej „Prywatnej Księgi”, że kiedy odwiedził Hume’a w swojej ostatniej chorobie, filozof bronił go żywą, wesołą obroną jego niewiary w nieśmiertelność.
Znaczenie i wpływ
Trudno wątpić w to, że Hume był jedną z głównych postaci swojego stulecia. Tak więc jego współczesna myśl, a także jego osiągnięcia, widziane w perspektywie historycznej, potwierdzają ten osąd, choć z przesunięciem akcentów. Niektóre z powodów tej oceny mogą być podane pod czterema głowami:
Jako pisarz
Styl Hume’a był chwalony za życia i od tego czasu jest często chwalony. Stanowi on przykład klasycznych standardów jego czasów. Brakuje w nim indywidualności i koloru, bo zawsze dumnie chronił się przed emocjami. Dotyk jest lekki, z wyjątkiem lekkich tematów, gdzie jest raczej ciężki. Jednak w jego pracach filozoficznych daje niespotykaną przyjemność. Tutaj jego dystans, równość (wszystko w jednej płaszczyźnie), gładkość i jasność światła dziennego to właściwe zalety. To właśnie jako jeden z najlepszych pisarzy prozy naukowej w języku angielskim wpisuje się w historię stylu.
Jako historyk
W okresie od jego śmierci do 1894 r. ukazało się co najmniej 50 wydań jego Historii, a przez 50 lat w powszechnym użyciu pozostawał skrót „The Student’s Hume” (1859; często przedrukowany). Historia Hume’a, choć obecnie przestarzała, musi być uważana za wydarzenie o znaczeniu kulturowym. Co więcej, w swoich czasach była to innowacja, wznosząca się wysoko ponad nielicznymi poprzednikami. Była pełniejsza i wyznaczała wyższy standard bezstronności. Jego Historia Anglii nie tylko śledziła poczynania królów i mężów stanu, ale także wykazywała intelektualne zainteresowania wykształconych obywateli – co można zobaczyć na przykład na stronach poświęconych literaturze i nauce pod rządami Wspólnoty Narodów pod koniec rozdziału 3 i pod rządami Jakuba II pod koniec rozdziału 2. Była ona bezprecedensowo czytelna, zarówno pod względem struktury, jak i sposobu sformułowania. Osoby i wydarzenia były wplecione w schematy przyczynowe, które dostarczały narracji z celami i punktami spoczynku powtarzających się kulminacji. Taki miał być plan przyszłych książek historycznych dla ogółu czytelników.
Jako ekonomista
Hume posuwa się do przodu jako ekonomista w Dyskursach Politycznych, które zostały włączone do Esei i Traktatów jako część II Esei, Moralnych i Politycznych. To, jak dalece wpłynął na Adama Smitha, pozostaje niepewne: miały one zasadniczo podobne zasady, a obie miały doskonały zwyczaj ich ilustrowania i wspierania z historii. Nie sformułował kompletnego systemu teorii ekonomicznych, jak Smith w swoim „Bogactwie narodów”, ale Hume wprowadził kilka nowych idei, wokół których zbudowano „klasyczną ekonomię” XVIII wieku. Poziom jego wnikliwości można określić na podstawie jego głównych twierdzeń: że bogactwo nie składa się z pieniędzy, ale z towarów; że ilość pieniądza w obiegu powinna być utrzymywana w relacji do ilości towarów na rynku (dwa punkty poczynione przez anglosaskiego filozofa George’a Berkeleya); że niska stopa procentowa jest symptomem nie nadmiaru pieniędzy, ale rozkwitu handlu; że żaden naród nie może eksportować tylko kruszcu; że każdy naród ma szczególne zalety w zakresie surowców, klimatu i umiejętności, tak że swobodna wymiana produktów (z pewnymi wyjątkami) jest obopólnie korzystna; że biedne narody zubażają resztę tylko dlatego, że nie produkują wystarczająco dużo, aby móc uczestniczyć w tej wymianie. Z zadowoleniem przyjął awans poza gospodarkę rolną do gospodarki przemysłowej jako warunek wstępny jakiejkolwiek innej niż gołe formy cywilizacji.
Jako filozof
Hume pojmował filozofię jako indukcyjną naukę natury ludzkiej i doszedł do wniosku, że ludzie są istotami bardziej wrażliwymi i praktycznymi niż rozum. Dla wielu filozofów i historyków jego znaczenie leży w tym, że Immanuel Kant stworzył swoją krytyczną filozofię w bezpośredniej reakcji na Hume’a (Kant powiedział, że Hume obudził go z „dogmatycznego snu”). Hume był jednym z wpływów, które doprowadziły Auguste’a Comte’a, XIX-wiecznego francuskiego matematyka i socjologa, do rozwoju pozytywizmu. W Wielkiej Brytanii pozytywny wpływ Hume’a widoczny jest w Jeremy’m Benthamie, prawniku i filozofie z początku XIX wieku, który został przeniesiony na utylitaryzm (teorię moralną, że właściwe postępowanie powinno być określone przez użyteczność jego skutków) przez Księgę III Traktatu, a szerzej w Johnie Stuarcie Mill’u, filozofie i ekonomiście, który żył później w XIX wieku.
Poddając w wątpliwość założenie o koniecznym związku przyczynowo-skutkowym, Hume był pierwszym filozofem świata postśredniowiecznego, który przeformułował sceptycyzm starożytnych. Co więcej, jego przeformułowanie zostało przeprowadzone w nowy i przekonywujący sposób. Mimo że Hume podziwiał Newtona, jego subtelne podważanie przyczynowości zakwestionowało filozoficzne podstawy nauki Newtona jako sposobu patrzenia na świat, ponieważ nauka ta opierała się na identyfikacji kilku podstawowych praw przyczynowych rządzących wszechświatem. W rezultacie pozytywistów XIX wieku zmuszono do zmagania się z kwestionowaniem przyczynowości przez Hume’a, jeśli mieliby odnieść sukces w dążeniu do uczynienia z nauki centralnych ram ludzkiej myśli.
Przez większą część XX wieku to raczej naturalizm Davida Hume’a niż jego sceptycyzm przyciągał uwagę, głównie wśród filozofów analitycznych. Naturalizm Hume’a leży w jego przekonaniu, że filozoficzne uzasadnienie może być zakorzenione jedynie w prawidłowości świata przyrody. Atrakcyjność tego sporu dla filozofów analitycznych polegała na tym, że wydawał się on stanowić rozwiązanie problemów wynikających z tradycji sceptycznej, którą sam Hume, w swej innej roli filozoficznej, uczynił tak wiele dla ożywienia.
