John Bollinger w swojej książce Bollinger on Bollinger Band przedstawia podstawowe kategorie oscylatorów i przykładowych przedstawicieli:

Momentum: Rate of Change (ROC), Stochastics
Trend>: Linear Regression, MACD
Sentiment: Survey, Put-call ratio
Volume (open): Intraday Intensity, Accumulation Distribution
Volume (closed): Money Flow Index, Volume-Weighted MACD
Overbought/Oversold: Commodity Channel Index (CCI), RSI

Niektóre kategorie są bardzo popularne w Stanach, u nas są natomiast mniej znane. Choćby kategoria Sentiment. Put call ratio dotyczy stosunku opcji call (pozycja długa) do opcji put (pozycja krótka).

Wróćmy do łączenia oscylatorów. Nie ma sensu dodawanie CCI i RSI do jednego wykresu. Jak widzimy z podziału grup powyżej, należą one do tej samej grupy i ich sygnały będą się potwierdzać.

Najlepszą zasadą jest łączenie po jednym oscylatorze z każdej grupy. Powiedzmy, że ktoś lubi mieć 3 oscylatory. Bierze CCI z grupy Overbought/Oversold, MACD z kategorii Trend i jako trzeci Accumulation Distribution z kategorii Wolumenu. Dzięki temu otrzymywane sygnały będą różne, przez co łatwiej można podjąć decyzje inwestycyjne.

Wyjątek od reguły

Niektórzy używają dwóch oscylatorów z tej samej grupy, np. CCI i RSI. Wprowadzają jednak zmianę w zakresie, CCI ma przykładowo długi zakres 30 ostatnich okresów, a RSI krótki, ostatnich 5 okresów. Takie połączenie jest dopuszczalne, bo CCI będzie przekazywał później sygnały, ale bardziej pewniejsze, a RSI będzie dawał sygnały częściej, ale mniej pewne. Jest to jeden ze sposobów łączenia oscylatorów.

Lepsza ergonomia

Trzeba pamiętać, by zwracać uwagę przy używaniu nowego oscylatora, jak on działa i do jakiej kategorii się zalicza. Dzięki temu unikniemy niepotrzebnego natłoku informacji.