Ekonomia keynesowska (keynesizm), zbiór pomysłów przedstawionych przez Johna Maynarda Keynesa w jego Ogólnej teorii zatrudnienia, interesów i pieniędzy (1935-36) i innych pracach, mających na celu dostarczenie teoretycznych podstaw dla rządowych polityk pełnego zatrudnienia. Była to dominująca szkoła makroekonomii i reprezentowała dominujące podejście do polityki gospodarczej wśród większości rządów zachodnich aż do lat siedemdziesiątych XX wieku.
Podczas gdy niektórzy ekonomiści twierdzą, że pełne zatrudnienie może zostać przywrócone, jeśli pozwoli się na obniżenie wynagrodzeń do niższego poziomu, keynesiści utrzymują, że przedsiębiorstwa nie będą zatrudniać pracowników do produkcji towarów, które nie mogą być sprzedawane. Ponieważ uważają oni, że bezrobocie wynika z niewystarczającego popytu na towary i usługi, keynesizm jest uważany za teorię „po stronie popytu”, która koncentruje się na krótkookresowych wahaniach gospodarczych.
Keynes argumentował, że dynamicznym czynnikiem determinującym poziom aktywności gospodarczej są inwestycje, które reagują na wahania stóp procentowych i oczekiwania co do przyszłości. Utrzymywał również, że celowe działania rządu mogą sprzyjać pełnemu zatrudnieniu. Keynesowscy ekonomiści twierdzą, że rząd może bezpośrednio wpływać na popyt na towary i usługi, zmieniając politykę podatkową i wydatki publiczne.
Począwszy od lat 70., ekonomia keynesistowska została zaćmiona wpływem monetaryzmu, szkoły makroekonomicznej, która opowiadała się za kontrolowanym wzrostem podaży pieniądza jako środkiem łagodzenia recesji. Po globalnym kryzysie finansowym w latach 2007-2008 i następującej po nim Wielkiej Recesji, wzrosło zainteresowanie trwającymi teoretycznymi udoskonaleniami ekonomii keynesowskiej (tzw. „nowym keynesizmem”), częściowo dlatego, że reakcje keynesowskie na kryzys, w których zostały przyjęte, okazały się dość skuteczne.
