Płatność jest to wykonanie zobowiązania do zapłaty. Osoba podlegająca takiemu zobowiązaniu nazywana jest dłużnikiem, a osoba, której zobowiązanie jest należne, nazywana jest wierzycielem. Obowiązek może powstać na różne sposoby, ale najczęściej jest on wynikiem transakcji handlowej lub umowy między stronami. Zgodnie z prawem, aby płatność mogła wygasnąć, konieczne jest, aby została dokonana we właściwym czasie i miejscu, we właściwy sposób oraz przez i na rzecz właściwej osoby.
Płatność może być dokonana o każdej porze dnia, w którym staje się ona wymagalna, z wyjątkiem umów handlowych, w przypadku których płatność musi być dokonana w zwykłych godzinach prowadzenia działalności handlowej. W przypadku braku porozumienia co do miejsca płatności, obowiązkiem dłużnika jest podjęcie rozsądnych kroków w celu pozyskania wierzyciela i zapłacenia należnych pieniędzy. Dłużnik nie ma prawa, bez porozumienia, do jakiegokolwiek wypowiedzenia lub żądania od wierzyciela.
Płatność musi być dokonana w legalnej walucie, często określanej jako prawny środek płatniczy. Dłużnik nie ma prawa żądać zmiany. Strony mogą jednak uzgodnić, że płatność musi być dokonana w inny sposób, na przykład wekslem, wekslem własnym, czekiem (wszystkie te środki są powszechnie nazywane instrumentami zbywalnymi) lub przelewem elektronicznym. W przypadku gdy płatność dokonywana jest za pomocą instrumentu zbywalnego, ogólna zasada jest taka, że przyjęcie takiego instrumentu przez wierzyciela działa jedynie jako płatność warunkowa. Oznacza to, że jeśli instrument zostanie następnie zhańbiony, dług odżyje, a wierzyciel może pozwać albo w odniesieniu do tego instrumentu, albo w odniesieniu do pierwotnego długu. Strony mogą jednak uzgodnić, że przyjęcie instrumentu zbywalnego działa jako bezwzględna zapłata, w którym to przypadku, jeśli instrument zostanie zhańbiony, wierzyciel może pozwać w odniesieniu do tego instrumentu, ale nie w odniesieniu do pierwotnego długu. Płatność może być dokonana poprzez zwykłe przekazanie danych liczbowych na rachunek, bez konieczności wymiany środków pieniężnych. Jeżeli towar zostaje przyjęty w celu zaspokojenia długu, stanowi to płatność.
Jeżeli dłużnik dokonuje płatności za pośrednictwem poczty lub Internetu, a środki zostały utracone bez winy dłużnika, dłużnik zasadniczo musi ponieść tę stratę. Płatność może być dokonana przez dłużnika osobiście lub przez należycie upoważnionego przedstawiciela w imieniu dłużnika. Podobnie, płatność może być dokonana na rzecz wierzyciela osobiście lub na rzecz agenta wierzyciela, pod warunkiem, że taki agent jest upoważniony do otrzymania płatności. Ogólna zasada jest taka, że spłata długu nie może być wyegzekwowana po upływie sześciu lat, ale okres ten jest różny w różnych systemach prawnych. Powszechnym sposobem udowodnienia zapłaty jest przedłożenie podpisanego pokwitowania, ale zapłata może być udowodniona w inny sposób, i odwrotnie, przedłożenie pokwitowania nie jest rozstrzygającym dowodem zapłaty. Błędnie zapłacone pieniądze mogą być odzyskane w zależności od jurysdykcji oraz od tego, czy płatność została dokonana w wyniku pomyłki co do faktów, czy też w wyniku błędu prawnego.
