Podstawowa strategia w pokerze Texas Hold’em to tzw. gra „tight-aggressive” (konserwatywno-agresywna). Terminem „tight” (gra konserwatywna) określa się rozgrywanie silnych układów i pasowanie ze słabymi kartami. Natomiast określenie „aggressive” (agresywny) odnosi się do gracza, który głównie stawia i przebija, rzadko ograniczając się do sprawdzania. Osoba reprezentująca styl „tight-aggressive” czeka na sprzyjające warunki i wykorzystuje je tak, by osiągnąć jak największy zysk. Oprócz stosowania tej podstawowej strategii, ważne jest też gromadzenie informacji o sposobie gry przeciwników, co pozwala na poprawienie własnego procesu podejmowania decyzji.
Gra ostrożna (tight)
W pokerze Texas Hold’em istnieje 169 różnych kombinacji dwóch kart (rąk startowych), a większość zysków zapewnia jedynie kilka z nich, a przede wszystkim wysokie pary: , i . Często wygrywają też wysokie karty o zbliżonej wartości i w tym samym kolorze (np. ). Układy takie rzadko się jednak trafiają. Dużo częściej zobaczysz przed sobą karty w rodzaju lub słabiutkie układy, jak . Jeśli trafią Ci się słabe karty własne, a Twojemu przeciwnikowi – mocne, już na starcie ma on nad Tobą dużą przewagę. Nawet zawodowi pokerzyści na dłuższą metę nie wychodzą na plus w takich rozdaniach. Dlatego zrzucanie słabych kart przed flopem jest niezmiernie istotne.
Styl gry opierający się na surowej eliminacji kart nazywany jest „tight”. Jeśli się do niego stosujesz, bardzo ostrożnie wybierasz do rozegrania ręce startowe, preferując te, które ocenisz jako dające Ci przewagę nad przeciwnikami. Przy 9-osobowym stole powinieneś rozgrywać tylko 15-20% otrzymywanych rąk startowych. Oznacza to, że w czterech na pięć rozdań powinieneś zrzucić karty przed flopem. Niektórzy gracze nie stosują się do powyższych wskazówek i biorą udział w prawie każdym rozdaniu. Taki styl gry nazywany jest „loose”.
Gra agresywna (aggressive)
Agresja w pokerze jest zjawiskiem pożądanym. Ma ona tu zupełnie inne znaczenie, niż w pozostałych dziedzinach życia. W pokerze agresja to częste zakłady otwierające i przebicia oraz rzadkie sprawdzenia. Przez stawianie i przebijanie zyskujesz wpływ na przebieg gry i kształtujesz ją po swojej myśli. Dlatego właśnie odnoszący sukcesy zawodowi pokerzyści grają agresywnie. Szczególnie ważne jest, by konsekwentnie stawiać, gdy masz prowadzenie. Jeśli Twoi przeciwnicy Cię sprawdzą, więcej pieniędzy trafi do puli. A jeśli masz największe szanse na wygraną, tego właśnie chcesz. Jeśli wszyscy przeciwnicy spasują, Ty też na tym zyskujesz, ponieważ eliminujesz w ten sposób ryzyko przegranej. Natomiast, jeśli tylko sprawdzisz, nie tylko nie zwiększysz puli, ale też dajesz przeciwnikom szansę na poprawienie układu niewielkim kosztem.
- Przykład:
Twoje karty własne to , Twojego przeciwnika – , na flopie pojawiają się , a w puli jest już $10. Masz w tej chwili najwyższą parę, czyli dobry układ. Twój przeciwnik czeka – ma na razie słaby układ, ale na turnie da mu strita. Porównajmy trzy możliwe scenariusze:
- Stawiasz $5 i Twój przeciwnik pasuje. Wygrywasz $10.
- Stawiasz $5 i Twój przeciwnik sprawdza, pula się zwiększa. Ponieważ Twoje szanse na wygraną są większe niż przeciwnika, to rozwiązanie jest dla Ciebie jeszcze lepsze, niż zrzucenie przez niego kart.
- Nic nie stawiasz, a Twój przeciwnik prawdopodobnie też zaczeka, a zatem zyskuje szansę otrzymania bez inwestowania w pulę jakichkolwiek pieniędzy.
Z powyższych scenariuszy wynika zatem, że lepiej jest w takiej sytuacji postawić, niezależnie od tego, czy przeciwnik sprawdzi, czy też nie. Czekanie w tym wypadku byłoby błędem.
Niektórzy gracze nie stawiają nawet z dobrymi kartami, ponieważ nie chcą spłoszyć przeciwnika. Taktykę taką nazywamy „slow play”. Często jednak gra taka jest błędna, ponieważ prawie zawsze lepiej spowodować zrzucenie przez przeciwnika kart, niż pozwolićmu na wygranie rozdania bez dalszego inwestowania w grę i ryzykowania utraty żetonów. Jeśli masz słabe karty i stawiasz, mając nadzieję, że przeciwnicy spasują, zagranie takie nazywamy blefem (ang. „bluff”). Właśnie możliwość blefowania czyni z pokera tak emocjonującą grę. Jednak początkujący gracze powinni być ostrożni i blefować oszczędnie. W większości przypadków ze słabymi kartami powinieneś raczej spasować, czekać na dobre układy i wtedy stawiać.
Pozycja i informacje
Gdyby grać w pokera w otwarte karty, straciłby on cały swój urok. Każdy widziałby, czyje karty są najlepsze i idealnie rozgrywał swoje. Jednak w rzeczywistości gracze nie znają zakrytych kart przeciwników, co czyni pokera dużo bardziej interesującym. Trzeba jednak powiedzieć, że im więcej wiesz o kartach swoich przeciwników, tym lepiej możesz rozegrać rozdanie. Oczywiście, nie możesz ze stuprocentową pewnością wytypować kart przeciwnika, jednak każde jego zagranie dostarcza Ci pewnych informacji. Jeśli ktoś stawia lub przebija, zazwyczaj ma dobre karty. Jeśli sprawdza, prawdopodobnie jego układ nie jest zły, a kiedy pasuje, nie musisz się nim dłużej przejmować. Jeśli zajmujesz dobrą pozycję przy stole, najlepiej miejsce rozdającego (ang. „button”), będziesz podejmować decyzję na końcu (znaczenie terminu „pozycja”/”position” wyjaśnione zostało w Słowniku). Daje Ci to możliwość obserwowania zagrań przeciwników i, dzięki temu, podjęcia lepszej decyzji.
- Przykład:
Siedzisz na pozycji rozdającego i masz . Są to karty przyzwoite, ale nie świetne. Z tej uprzywilejowanej pozycji możesz obserwować graczy, którzy siedzą przed Tobą i dostosowywać swoją grę do ich działań. Przyjrzyjmy się dwóm scenariuszom:
- Wszyscy Twoi przeciwnicy pasują. Oznacza to, że mogą Ci zagrażać tylko dwaj gracze (którzy wpłacili zakłady w ciemno). Prawdopodobnie masz najlepsze karty, więc powinieneś przebić.
- Gracz na początkowej pozycji przebija, a wszyscy pozostali pasują. Prawdopodobnie masz karty gorsze od przebijającego. Zazwyczaj gracz na początkowej pozycji stawia tylko z bardzo dobrymi kartami, w rodzaju wysokiej pary lub . Ponieważ szanse, że wygrasz to rozdanie, są w takim wypadku małe, powinieneś spasować.
W opisanym rozdaniu dodatkowe informacje uzyskane w trakcie gry pomogły Ci podjąć najlepszą decyzję. Gdybyś zajmował przy stole jedną z początkowych pozycji, nie dysponowałbyś tyloma przydatnymi danymi. Podobnie sytuacja wygląda po flopie. Dlatego też gracze będący na lepszych, dalszych pozycjach mogą rozgrywać więcej rozdań i czerpać z nich większy zysk, niż ci na początkowych pozycjach.
Wnioski
Pokerowi nowicjusze zwykle grają dokładnie odwrotnie, niż zaleca niniejszy artykuł. Biorą udział w prawie każdym rozdaniu (styl „loose”), często sprawdzają zamiast przebijać lub pasować (styl pasywny – ang. „passive”), nie biorą pod uwagę zajmowanej pozycji i nie wykorzystują dostępnych informacji. W praktyce – zwłaszcza na początku – nie jest łatwo grać „tight-aggressive”. Jednak w dłuższym okresie czasu styl ten przynosi zyski i daje dużą przewagę nad przeciwnikami, którzy grają „loose” i/lub „passive”. Z następnego artykułu dowiecie się, jak odróżnić dobre ręce startowe od złych i jak rozgrywać je przed flopem.
