Strefa wolnego handlu, zwana również strefą wolnego handlu zagranicznego, dawniej port wolnocłowy, obszar, na którym towary mogą być wyładowywane, przeładowywane, wytwarzane lub ponownie konfigurowane i ponownie wywożone bez interwencji organów celnych. Tylko wtedy, gdy towary są przewożone do konsumentów w kraju, w którym znajduje się strefa, podlegają one obowiązującym opłatom celnym. Strefy wolnego handlu są zorganizowane wokół głównych portów morskich, lotnisk międzynarodowych i obszarów przygranicznych kraju z wieloma korzyściami geograficznymi dla handlu. Przykładami są Hongkong, Singapur, Panama, Kopenhaga, Sztokholm, Gdańsk (Polska), Los Angeles i Nowy Jork. W niektórych dużych portach morskich (np. w Londynie i Amsterdamie) stosowane są urządzenia alternatywne, takie jak magazyn celny i związane z nim systemy.
Podstawowym celem strefy wolnego handlu jest usunięcie z portu morskiego, lotniska lub granicy tych przeszkód w handlu, które wynikają z wysokich taryf i skomplikowanych przepisów celnych. Zaletami systemu są m.in. szybszy zwrot statków i samolotów poprzez ograniczenie formalności związanych z kontrolą celną, a także możliwość swobodnego wytwarzania, renowacji i przechowywania towarów.
Liczba stref wolnego handlu na świecie wzrosła pod koniec XX wieku. W Stanach Zjednoczonych strefy wolnego handlu zostały po raz pierwszy zatwierdzone w 1934 roku.
