Nic nie stoi na przeszkodzie, aby zgromadzić zgromadzone środki bezpośrednio w obiecującym projekcie. Przykładowym przykładem jest założenie spółki, której kapitał ma stanowić tylko własne oszczędności. Tego rodzaju sytuacje są jednak stosunkowo rzadkie, a inwestycje bez pośredników z pewnością nie są do nich ograniczone.
Nasza firma może częściowo finansować się długiem, a my jako właściciele nadal będziemy bezpośrednimi inwestorami. Co więcej, pozostajemy nimi, nawet jeśli udzielimy komuś pożyczki na rozwój firmy. Można zatem zauważyć, że inwestycja bezpośrednia nie musi oznaczać sytuacji, w której inwestor jest również administratorem projektu. Jeśli za kontuarem sklepu stoi szwagier, którego budowę sfinansowałem, zajmujący się również zaopatrzeniem i innymi działaniami, a ja płacę mu tylko pensję i przejmuję zyski, nadal jestem inwestorem, a on jest pracownikiem .
Przytoczone przykłady wyraźnie pokazują, że inwestycje bezpośrednie dotyczą bezpośredniego zaangażowania kapitału. Inwestor wybiera przedsięwzięcie, w które zaangażowane będą jego fundusze. Ta forma inwestowania ma niewątpliwe zalety. Pozwala w jak największym stopniu przejąć korzyści płynące z projektu – w całości, jeśli jesteśmy właścicielami, lub w znacznej części, jeśli jesteśmy wierzycielami właścicieli projektu. Ponadto, jeśli inwestujemy bezpośrednio jako właściciele, mamy – w zależności od naszego udziału – wpływ na to, co dzieje się w firmie. Na przykład możemy zmieniać menedżerów i decydować o kierunku, w którym podąży projekt.
Istnieją jednak obowiązki i korzyści. Jeśli wybierzemy niewłaściwy sposób lub nie okażemy się właścicielami przedsiębiorstwa, możemy ponieść stratę, nawet do całego zaangażowanego kapitału. Tak więc ogólnie rzecz biorąc, ryzyko inwestycji bezpośrednich jest większe niż w przypadku, gdy zaangażowany jest makler akcyjny.
Pośrednictwo kapitałowe
Pośrednictwo kapitałowe polega na angażowaniu czyichś oszczędności w celu zapewnienia finansowania wybranych przez ciebie projektów inwestycyjnych. Pośrednik finansowy może powierzyć zgromadzone środki innemu pośrednikowi lub zostać bezpośrednim inwestorem. Nie może on jednak być wykonawcą projektu, ponieważ wtedy trudno mówić o pośrednictwie. Gdyby bank zaczął budować osiedle mieszkaniowe dla oszczędności swoich klientów, nie działałby jako pośrednik finansowy, ale jako zwykła firma budowlana, w którą klienci bezpośrednio inwestowali.
Oprócz banków przykładami pośredników finansowych są fundusze inwestycyjne (w tym fundusze kapitałowe, obligacje, fundusze hedgingowe i venture capital), towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, kasy oszczędnościowo-kredytowe i wszystkie inne firmy zarabiające na pożyczaniu od jednego podmiotu w celu zapewnienia kapitału innym. Pośrednik finansowy nie jest jednak lombardem, który udziela pożyczek, ale nie finansuje tej działalności kapitałem pozyskanym od innych klientów (pochodzi od właścicieli). Giełda nie jest też instytucją stworzoną w celu ułatwienia bezpośrednich inwestycji.
Inwestowanie za pośrednictwem pośrednika finansowego zapewnia oszczędzającym szereg dodatkowych korzyści. Po pierwsze, broker może przyjąć znaczną część ryzyka związanego z projektem. Brak spłaty kredytu bankowego wpływa na sytuację finansową banku, a nie klienta, który pożyczył mu środki.
Po drugie, pośrednictwo finansowe umożliwia tak zwaną transformację aktywów między okresami. Dzięki temu projekty długoterminowe mogą być finansowane ze środków inwestorów krótkoterminowych. Taka procedura jest często bardzo pożądana, ponieważ chociaż podmioty gospodarcze chętnie korzystają z pożyczek długoterminowych, trudno jest znaleźć inwestorów chętnych do podzielenia się swoimi oszczędnościami na kilka lub kilka lat. Na ratunek przychodzi bank, który udziela kredytu długoterminowego i pozyskuje środki na finansowanie od depozytariuszy. Część z nich, która wycofuje swoje depozyty, zostanie wkrótce zastąpiona innymi. Spłacając stare zobowiązania krótkoterminowe nowymi, w tym krótkoterminowymi, bank może poczekać na spłatę kredytu. Jest to popularnie nazywane rolowaniem długów.
Po trzecie, pośrednictwo finansowe pozwala łączyć niewielkie wkłady i inwestować je w jeden projekt. Dzięki temu właściciele niewielkich kwot nie muszą wybierać tylko spośród małych projektów, a duzi inwestorzy mają większe możliwości znalezienia finansowania.
Po czwarte, skala działalności pośrednika finansowego daje możliwość skorzystania z korzyści płynących z dywersyfikacji. Ponieważ fundusze są inwestowane w różne branże i niepowiązane przedsiębiorstwa, istnieje niewielkie ryzyko, że wszystkie projekty (lub nawet większość z nich) zakończą się niepowodzeniem. Z uwagi na fakt, że oszczędności klientów agenta nie są przypisane do konkretnych działań i uczestniczą w całkowitej sumie zysków z projektów, ryzyko utraty znacznej części aktywów powierzonych agentowi jest mniejsze.
Po piąte, pośrednik finansowy korzysta ze specjalizacji. Pozwala mu to zyskać przewagę w ocenie wiarygodności kredytobiorców, wycenie zabezpieczeń, które zapewniają, i monitorowaniu przebiegu transakcji. Innymi słowy, bank lepiej niż klient wie, kto pożyczyć, które zabezpieczenie kredytu jest najlepsze, a także może zapewnić, że dłużnik wywiązuje się z umowy, w szczególności spłatę w terminie. Pośrednik finansowy może również nawiązywać bliższe relacje z dłużnikami. Często są też jego klientami – na przykład prowadzi rachunek bieżący. Takie podejście pozwala jeszcze lepiej zrozumieć sytuację finansową firmy, z którą współpracuje bank.
Ryzyko pośrednictwa kapitałowego
Jak widać, pośrednictwo finansowe ma wiele zalet. Nic więc dziwnego, że ta forma alokacji oszczędności rozprzestrzeniła się w rozwiniętych gospodarkach na całym świecie. Należy jednak pamiętać, że nie każdy rodzaj domu maklerskiego ma wszystkie omówione powyżej aktywa (np. Fundusze inwestycyjne nie podejmują ryzyka od klientów). Korzyści te można również osiągnąć poprzez bezpośrednie inwestycje, dzięki możliwościom oferowanym przez różne rodzaje papierów wartościowych. Ponadto pośrednictwo finansowe nie jest pozbawione wad.
Należą do nich przede wszystkim wydatki, które pośrednik generuje z konieczności. Musi wykorzystywać zasoby do poszukiwania zarówno tych, którzy chcą wykorzystać swoje oszczędności, jak i inwestorów potrzebujących finansowania. Istnieją również koszty prowadzenia brokera. Przekłada się to na obniżenie stopy zwrotu z oszczędności – znaczną część generowanych inwestycji pochłania.
Ponadto stosunki pośrednictwa finansowego są podatne na pokusę nadużycia i problemy agencyjne. Zdarza się, że w niektórych sytuacjach broker wykazuje tendencje do zachowań oportunistycznych. Jeśli ma głównie pieniądze klientów do stracenia, może być zaangażowany w finansowanie rentownych, ale bardzo ryzykownych projektów. Gdy przedsięwzięcie się powiedzie, skorzystają z niego i ci, którzy mu ufają. W przypadku niepowodzenia finansowanych projektów większość strat trafi do klientów brokera. Podobnie zarządzający funduszem inwestycyjnym niekoniecznie zmaksymalizuje długoterminową wartość powierzonych mu funduszy. Będzie działał zgodnie z stworzonym dla niego systemem motywacyjnym, który według teorii agencji jest daleki od ideału.
Inwestycji pośrednich nie można zatem uznać za absolutnie lepszą niż inwestycja bezpośrednia. Te dwa sposoby produktywnego zarządzania oszczędnościami współistnieją na rynku, konkurując o korzyść oszczędzających i inwestorów. Dotychczasowe doświadczenie nie wskazuje, że którykolwiek z nich miałby absolutną przewagę.
