Stawki WIBOR, tj. Oferowana stopa międzybankowa (międzybankowa stopa referencyjna), są ustalane na różne sposoby na różnych rynkach. Cechą wspólną jest stała praktyka polegająca na tym, że zawsze istnieje wybrana grupa banków, które podają stopy referencyjne na rynkach pieniężnych na okres od 1 dnia do 1 roku. Z punktu widzenia pożyczkobiorcy najważniejsze są stawki 1M, 3M i 6M, ponieważ opierają się one na tych warunkach, że pożyczka podlega sankcjom. Stawki pożyczek denominowanych w walutach obcych są notowane na rynkach londyńskich i europejskich. Fixing odbywa się o godzinie 11 GMT i wtedy wybrana grupa banków podaje stawki, według których jest gotowa zaoferować fundusze na dany okres.
W normalnych warunkach rynkowych stawki LIBOR (Londyńska stopa oferowana na rynku międzybankowym) podlegają dwóm głównym systemom prawnym. Po pierwsze – im dłuższy okres, tym wyższa powinna być stopa odzwierciedlająca ryzyko pożyczek długoterminowych. Po drugie – stopy LIBOR powinny przynajmniej częściowo odzwierciedlać oczekiwania dotyczące stóp procentowych na rynku międzybankowym. Przy silnych gołębich oczekiwaniach krzywa złożona z kwotowań powinna być nachylona w dół. Sytuację rynkową dobrze odzwierciedla różnica w WIBOR 3M i OIS 3M w oparciu o stawkę POLONIA.
OIS (swap indeksu overnight) to swap, w którym porównujemy stopę stałą ze stopą POLONIA, tj. Średnią ważoną z transakcji zaciągnięcia pożyczki w jednym dniu. Ponieważ dzięki interwencji banków centralnych stawki transakcyjne O / N utrzymują się blisko stóp referencyjnych określonych przez te banki, można stwierdzić, że OIS są dobrą miarą oczekiwań stóp procentowych pozbawionych efektu krachu kredytowego. Różnica w stopach będzie miarą niechęci kredytowej na rynku międzybankowym.
W takiej sytuacji banki narażają gotowość do generowania zysku z obniżonych stóp procentowych na ryzyko związane z udzielaniem długoterminowych pożyczek. Jeśli rynek ma jastrzębie oczekiwania, stawki będą rosły proporcjonalnie do oczekiwań, a krzywa będzie rosła z dużym nachyleniem. Warto dodać, że stroma krzywa jest bardzo korzystna dla banku. Bank uzyskuje tanie finansowanie, na przykład z WIBOR 3M, opierając kredyty na WIBOR 6M, przyjmując spread stóp procentowych do własnego portfela. W przypadku dostępu do tanich pieniędzy bank może jeszcze bardziej skrócić okres kredytowania, w ten sposób niesie ze sobą wysokie ryzyko, że nie będzie w stanie uzyskać finansowania na rynku, kiedy będzie ono najbardziej potrzebne. Ten właśnie scenariusz zmaterializował się dla kilku banków hipotecznych, np. Northern Rock. Z pewnością dla klienta sytuacja odwrotna jest korzystniejsza. Co więcej,
Stawka notowana na rynku polskim, tj. WIBOR (Warszawska Stawka Oferowana Międzybankowego) różni się od stawki notowanej w Londynie. Stawkę WIBOR podaje 14 banków – dealerów rynku pieniężnego wybranych w konkursie przez Narodowy Bank Polski. Kryterium wyboru jest udział w polskim rynku instrumentów pieniężnych i instrumentów pochodnych.
Banki podają dwie stawki o 11 rano. Stopa, w jakiej przyjmują depozyty i stawka, według której są gotowi pożyczać. Różnica, tj. Różnica między dwiema stawkami jest ściśle ograniczona do 20 punktów bazowych dla transakcji na okres powyżej 1 miesiąca. Ponadto WIBOR w Polsce jest kursem transakcyjnym, co oznacza, że zgodnie z kwotowaniem banki powinny zawierać transakcje po zaproponowanych przez siebie cenach na krótki okres. Obliczana jest średnia z kwotowań 14 banków i w ten sposób tworzona jest stawka WIBOR.
