William Forsyth Sharpe, (ur. 16 czerwca 1934 r. w Cambridge, Massachusetts, USA), amerykański ekonomista, który w 1990 r. otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych wraz z Harrym M. Markowitzem i Mertonem H. Millerem. Ich wczesna praca ustanowiła ekonomię finansową jako odrębny kierunek studiów.
| Urodzony | 16 czerwca 1934 r. (85 lat) Boston, Massachusetts , USA |
|---|---|
| Narodowość | Stany Zjednoczone |
| Alma Mater | UCLA |
| Znany z | Model wyceny aktywów kapitałowych Wskaźnik Sharpe’a |
| Nagrody | Nagroda Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych (1990) |
| Dzidzina | Ekonomia |
| Instytucje | William F. Sharpe Associates University Stanford University UC Irvine University of Washington 1961–68 RAND Corporation |
| Doktorant | Armen Alchian Harry Markowitz (nieoficjalny) |
| Doktoranci | Howard Sosin |
W 1961 r. Sharp uzyskał tytuł doktora ekonomii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Wpływ na niego miały teorie Markowitza, którego poznał podczas pracy w korporacji RAND (1957-61). Później Sharp wykładał ekonomię na Uniwersytecie Waszyngtońskim w Seattle (1961-68), a od 1970 r. na Uniwersytecie Stanforda do chwili przejścia na emeryturę, gdzie w latach 80. prowadził własną firmę doradztwa inwestycyjnego, Sharpe-Russell Research (później William F. Sharpe Associates). Do Stanford powrócił jako profesor finansów w 1993 roku, a w 1999 roku został emeritusem. W 1996 roku Sharp utworzył firmę doradztwa portfelowego Financial Engines, Inc., która połączyła się z Edelman Financial Services w 2018 roku.
Sharp otrzymał nagrodę Nobla za swój „model wyceny aktywów kapitałowych” – model finansowy, który wyjaśnia, w jaki sposób ceny papierów wartościowych odzwierciedlają potencjalne ryzyko i zyski. Teoria Sharpe’a wykazała, że rynkowa wycena ryzykownych aktywów pozwoliła na dopasowanie ich do portfela inwestora, ponieważ można je było połączyć z mniej ryzykownymi inwestycjami. Jego teorie doprowadziły do powstania koncepcji „beta”, czyli miary ryzyka portfela. Analitycy inwestycyjni często stosują współczynnik beta, aby porównać ryzyko jednej akcji z ryzykiem szerszej giełdy.
