Komitet Nadzoru Bankowego w Bazylei – BCBS – Basel Committee on Banking Supervision

Wielostronny komitet pierwotnie składający się z przedstawicieli nadzoru bankowego banków centralnych Krajów Dziesiątki (najbardziej uprzemysłowionych krajów świata), powołany w 1975 r. przy Banku Rozliczeń/Rozrachunków Międzynarodowych (Bank for International Settlements, BIS) w Bazylei (Szwajcaria). Celem statutowym komitetu jest promocja wdrażania jednolitych i powszechnie akceptowanych praktyk bankowych. Członkowie komitetu (który składa się obecnie z przedstawicieli większości krajów wysokorozwiniętych) dobrowolnie wprowadzają je w mniejszym lub większym zakresie w swoich jurysdykcjach. W 1988 roku komitet wydał zestaw jednolitych przepisów obowiązujących w bankowości międzynarodowej, znany jako Konwencja bazylejska. Najważniejsze z porozumień dotyczyło minimalnego wskaźnika kapitałowego stosowanego do aktywów ważonych ryzykiem. Wraz z upływem czasu, po kilku nauczkach skutkujących zdobyciem doświadczenia oraz biegłości w zarządzaniu ryzykiem, Konwencja bazylejska ewoluowała od „Bazylei I” do „Bazylei III”. Najbardziej godną pochwały cechą komitetu bazylejskiego jest jego jednomyślność oraz umiejętność podejmowania decyzji ponad partykularnymi interesami krajów członkowskich. A wszystko to z myślą o osiągnięciu stabilności globalnej. Nie wydaje się możliwe, by jeden kraj zbuntował się w obliczu tak ortodoksyjnie pojmowanej idei jedności. Skłonność do budowania konsensusu wynika z podatności globalizacji na ryzyko systemowe oraz powszechny strach przez wybuchem epidemii braku zaufania. Dzięki swojej wiarygodności, doświadczeniu oraz konsekwencji moralnej w promowaniu dobrych praktyk regulacyjnych, komitet „silnych i sprawiedliwych” posiada odpowiedni autorytet pozwalający na sugerowanie potężnym instytucjom finansowym, jak powinny się w danej sytuacji zachować. Słabszą stroną komitetu jest fakt skupiania się na dużych, międzynarodowych bankach oraz ignorowania opinii mniejszych, krajowych instytucji finansowych, które bardzo często wymagają zindywidualizowanego podejścia. Po niemal zabójczym kryzysie kredytowym z lat 2007–2009, komitet umocnił swoją pozycję, pomimo że organy regulacyjne zarówno w USA, jak i UE cały czas gotowe są podążyć własną drogą, jeśli regulacje bankowe staną się bardziej upolitycznione.