Richard Thaler, (ur. 12 września 1945 r., East Orange, New Jersey, USA), amerykański ekonomista, który w 2017 r. otrzymał Nagrodę Nobla z ekonomii za wkład w ekonomię behawioralną, dziedzinę mikroekonomii, która stosuje ustalenia psychologii i innych nauk społecznych do badania zachowań ekonomicznych. W publikować praca rozciągać się więcej niż cztery dekada Thaler badać jak ekonomiczny decyzja decyzja jednostka i instytucja systematycznie i znacząco wpływać naturalny ludzki poznawczy ograniczenie i uprzedzenie, wśród inny psychologiczny czynnik. Jego ustalenia konsekwentnie obalać pospolity założenie wśród ekonomiczny teoria że jednostka zawsze postępować racjonalnie i samolubnie, idealizacja który najwięcej ekonomista niemniej akceptować jako ważny dla predictive cel. Zidentyfikowanie przez Thalera konkretnych sposobów, w jaki rzeczywiste zachowania ekonomiczne ludzi odbiegają od racjonalnych norm, miało ważne praktyczne implikacje, sugerując, że wiele publicznych i prywatnych polityk społecznych można by uczynić bardziej efektywnymi poprzez wprowadzenie subtelnych bodźców, czyli „tupnięć”, mających na celu kierowanie ludzi w stronę podejmowania dobrych decyzji bez ostatecznego pozbawiania ich wolności wyboru – podejścia, które Thaler i inni nazywali libertariańskim paternalizmem.
Thaler uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie ekonomii na Case Western Reserve University w Cleveland w stanie Ohio (1967) oraz tytuł magistra (1970) i doktora (1974) w dziedzinie ekonomii na University of Rochester w Nowym Jorku. Wykładał w Graduate School of Management w Rochester (1974-78) oraz w Graduate School of Business and Public Administration na Cornell University, gdzie został mianowany profesorem nadzwyczajnym w 1980 roku i profesorem zwyczajnym w 1986 roku. Pracował jako Henrietta Johnson Louis Professor of Economics na Cornell (1988-95), a następnie był wyróżniającym się profesorem w dziedzinie nauk behawioralnych i ekonomii na University of Chicago’s Booth School of Business.
Wśród zidentyfikowanych przez Thalera nieracjonalnych wpływów na zachowania gospodarcze znalazły się przykłady ograniczonej (lub ograniczonej) racjonalności, stosowania przez osoby i organizacje uproszczonych procedur decyzyjnych (np. reguł kciuka) w sytuacjach charakteryzujących się ograniczeniami czasowymi, informacyjnymi lub obliczeniowymi. Zdecydowanie racjonalne procedury dają wyniki, które są ogólnie akceptowalne lub zadowalające, ale czasami są mniej niż optymalne. Na przykład w zjawisku „księgowości umysłowej” osoby psychicznie dzielą swoje wydatki na różne kategorie lub konta (np. hipoteka, utrzymanie domu, jedzenie, odzież, rozrywka i oszczędności), a decyzje o wydatkach podejmują wyłącznie w oparciu o skutki na odpowiednim koncie, a nie w oparciu o całkowite aktywa. Chociaż księgowość analityczna może mieć tę zaletę, że nie pozwala danej osobie na zbyt duże wydatki na jednym koncie (ponieważ zakazuje przelewania środków pieniężnych z jednego konta na drugie), to w niektórych sytuacjach może prowadzić do zwiększenia kosztów, ponieważ osoba ta decyduje się płacić nieoczekiwane rachunki drogimi kredytami konsumpcyjnymi, a nie środkami z konta oszczędnościowego.
Thaler wskazał, że na zachowania ekonomiczne jednostek wpływają również ich preferencje społeczne, w szczególności postrzeganie uczciwości, i że będą one świadomie podejmować decyzje, które są dla nich szkodliwe (a więc ściśle mówiąc „nieracjonalne”), jeśli uznają, że pomoże to w utrzymaniu uczciwej sytuacji lub zapobiegnie nieuczciwej. Ludzie będą nawet podejmować osobiście szkodliwe decyzje, aby „ukarać” podmiot gospodarczy, który ich zdaniem zachował się źle. Ilustracją tego zjawiska jest konsumpcyjny bojkot przedsiębiorstw, które są postrzegane jako wykorzystujące swoich klientów, np. poprzez drastyczny wzrost cen towarów lub usług, na które nagle, z powodu nagłej potrzeby, istnieje duży popyt.
Inny nieracjonalny wpływ, brak samokontroli, prowadzi do powszechnego braku odpowiednich oszczędności na emeryturę lub osiągnięcia innych długoterminowych celów finansowych. Odzwierciedlając pogląd wielu psychologów i innych badaczy społecznych, Thaler stwierdził, że zjawisko słabej samokontroli w zakresie decyzji finansowych tłumaczy się tym, że doświadczenia w teraźniejszości lub bliskiej przyszłości są zazwyczaj postrzegane jako bardziej znaczące niż te w bardziej odległej przyszłości. Wraz z kanadyjskim ekonomistą Herszem Shefrinem Thaler opracował model zachowania – model „planista-robotnik” – który wychwytuje napięcie, którego większość ludzi doświadcza pomiędzy ich długoterminowym pragnieniem bezpieczeństwa lub dobrobytu a krótkoterminowymi pragnieniami dotyczącymi innych rzeczy. Według Thalera ludzie są zarówno dalekowzrocznymi planistami, jak i krótkowzrocznymi wykonawcami, a celem inteligentnej polityki społecznej powinna być pomoc w planowaniu siebie bez zbytniego zniechęcania do robienia siebie, w świetle tego, co wiadomo o nieracjonalnym wpływie na zachowanie robiącego siebie. Podejście planista-robotnik znalazło praktyczne zastosowanie w projektowaniu emerytalnego programu oszczędnościowego, zwanego Save More Tomorrow (SMarT), który pozwala osobom fizycznym zobowiązać się do zaoszczędzenia (poprzez potrącenia z pensji) pewnego procentu swoich przyszłych podwyżek płac, zwiększając w ten sposób ich ogólne składki oszczędnościowe. Biorąc pod uwagę ogólne uprzedzenia ludzi w stosunku do teraźniejszości, łatwiej jest im zaakceptować redukcje dochodu rozporządzalnego, które nastąpią w przyszłości, niż te, które nastąpiłyby teraz.
Wiedza Thalera została wykorzystana przez decydentów politycznych w wielu innych dziedzinach, w tym w opiece zdrowotnej, energetyce, ochronie środowiska, ochronie konsumentów, edukacji, bezrobociu i bezpieczeństwie narodowym. Niektóre kraje, w tym Stany Zjednoczone, stworzyły nawet wybrane organy ekspertów, zwane „nudge units”, w celu poprawy polityki społecznej poprzez jej wzmocnienie.
Thaler był autorem wielu artykułów i kilku książek, w tym Nudge: Improving Decisions on Health, Wealth, and Happiness (2008, coauthored with Cass R. Sunstein) and Misbehaving: The Making of Behavioral Economics (2015).
