Twórcza destrukcja (pojęcie ekonomiczne)

Koncepcja ekonomisty Josepha Schumpetera, według której jedną z  zalet kapitalizmu jest nie tylko jego innowacyjność, lecz także zdolność realokacji nieproduktywnych aktywów. Umiejętność generowania kapitału na rozruch dla przedsiębiorców oraz małych i średnich przedsiębiorstw w połączeniu z prawem do bankructwa przyznanym nawet dużym, znanym firmom oznacza, że gospodarka kapitalistyczna z natury rzeczy jest bardziej dynamiczna i  elastyczna niż gospodarka planowana centralnie. Finansiści odgrywają kluczową rolę w procesie twórczej destrukcji, zarówno poprzez działania inwestycyjne funduszy venture capital i private equity, jak i – w przypadku banków komercyjnych – dzięki egzekwowaniu swoich praw wierzyciela, w  tym w drodze likwidacji niewypłacalnych podmiotów. Zob. też: firmy zombie.

Lokomotywa kapitalizmu

Podstawowy impuls, który uruchamia lokomotywę kapitalizmu i utrzymuje ją w ruchu, pochodzi z nowych towarów konsumpcyjnych, nowych metod produkcji czy transportu, nowych rynków, nowych form organizacji przemysłu tworzonych przez kapitalistyczne przedsiębiorstwo… Ten proces twórczej destrukcji jest najważniejszą cechą kapitalizmu.

Joseph Schumpeter, Kapitalizm, socjalizm i demokracja, 1942