Patron (projektu/przedsiębiorstwa)

Podmioty lub osoby (zwykle właściciele), do których należy organizacja, budowa, prowadzenie i zarządzanie samodzielnym projektem lub przedsiębiorstwem, ale które niekoniecznie udzielają prawnej gwarancji jego zobowiązań. Patronat to inaczej poparcie. Może on mieć charakter celowo niejednoznaczny, a poleganie na nim ze względu na zaufanie wiąże się z nieodłącznym ryzykiem. Mimo wszystko sytuacja biznesowa patrona ma znaczenie dla kredytodawcy. Interesy podmiotu lub osoby, która „stoi za” kredytobiorcą, często decydują o jego powodzeniu. Dlatego też w kredytowaniu małych firm uwzględnia się m.in. reputację i majętność właścicieli danego przedsiębiorstwa, nawet jeśli patron może firmę porzucić. Innym typowym przykładem są struktury franczyzowe. Mało prawdopodobne, aby McDonald pozwolił na bankructwo nawet niezależnej restauracji. W finansowaniu inwestycji z natury rzeczy mówi się otwarcie o braku regresu do patronów finansowania dłużnego. Zwykle jednak od patrona oczekuje się przedstawienia przynajmniej gwarancji zakończenia lub innej formy zapewnienia ograniczonego regresu, np. podpisania umowy pokrycia deficytu środków pieniężnych. W innych sytuacjach zakłada się, że patron będzie chciał chronić swoją reputację („nie dopuściliby do finansowej żenady”). Na przykład gdy, chcąc wypchnąć część aktywów poza bilans, bank tworzy fundusz typu SIV, uczestnicy rynku pieniężnego często zakładają, że jeśli SIV zabraknie środków finansowych, bank założyciel pokryje niedobory (co nie zawsze miało miejsce w czasie kryzysu kredytowego, gdy doszło do zamrożenia rynków). Pochodzenie angielskiego odpowiednika sponsor: łacińskie słowo sponsus – „osoby odpowiedzialne”.

Różne podejścia

Bank Anglii i Rezerwa Federalna USA różniły się także pod względem podejścia do stosowania redyskonta. O ile banki tylko wyjątkowo korzystały z redyskonta Banku Anglii, o tyle w USA dostęp do Rezerwy Federalnej stanowił element normalnej polityki zarządzania płynnością przez instytucje finansowe. Dwie tradycje różniły się też ogólną filozofią – Bank Anglii rutynowo stosował techniki nieformalnego (nierynkowego) wpływania na banki, szczególnie perswazję moralną, podczas gdy Rezerwa Federalna liczyła głównie na narzędzia rynkowe, np. operacje otwartego rynku.

Fragmenty tekstu Towards a Made-in-Canada Monetary Policy: Closing the Circle, „Bank of Canada Review”, zima 2005–2006