Badanie sytuacji banku

Proces kontroli czy też audytu, służący ocenie sytuacji finansowej banków przez nadzór, szczególnie pod względem przestrzegania regulacji bankowych. W niektórych krajach badanie banku to więcej niż audyt ustawowy – to dogłębna analiza potencjalnie problematycznych obszarów jego działalności. W innych państwach z kolei badanie jest bardziej powierzchowne. Inaczej niż w przypadku audytu, którego głównym odbiorcą są akcjonariusze i który skupiony jest na weryfikacji stosowania zasady „wiernego i rzetelnego obrazu” (zob. Kompendium terminów z zakresu rachunkowości) zgodnie ze standardami sprawozdawczości finansowej, głównym celem badania sytuacji banku jest przestrzeganie przepisów bankowych. Nadzór zapewnia bowiem swoistą publiczną gwarancję dobrej sytuacji banków. Badanie sytuacji banku jest poufne, a nawet tajne; ujawnienie negatywnych wyników mogłoby doprowadzić do paniki. Chcąc uniknąć „zabawy w kotka i myszkę”, od kierownictwa banku oczekuje się – niczym od grzesznika u spowiedzi – szczerości i wyrażenia żalu w przypadku istnienia ukrytych problemów. W niektórych krajach (np. w Wielkiej Brytanii) audytor badający bank w imieniu akcjonariuszy ma także obowiązek zgłaszania nadzorowi wszelkich napotkanych problemów. Jeśli bank nie przejdzie badania, nadzór ma prawo wstrzymać jego działalność, co poprzedzone jest zwykle wyznaczeniem bankowi terminu usunięcia problemów. Choć badanie jest być może „złem koniecznym”, stanowi ono przykład obciążenia regulacyjnego (zob. poniższy cytat). Zewnętrznemu obserwatorowi trudności sprawia sprawdzenie, co tak naprawdę dzieje się w złożonej firmie, jaką jest bank. Skuteczniejsze są wewnętrzne zabezpieczenia, np. zdrowa kultura kredytowa, skuteczny audyt wewnętrzny oraz odpowiedni ład korporacyjny.