Inwestorzy podejmują decyzje głównie na podstawie analizy technicznej i fundamentalnej. Idealnym narzędziem, przynajmniej z matematycznego punktu widzenia, jest teoria portfela, w której stosuje się współczynniki korelacji między procentowymi zmianami poszczególnych aktywów, co stanowi podstawę procesu wyboru akcji. Odpowiednikiem teorii portfela w przypadku analizy technicznej jest tak zwany handel parami, tj. Testowanie względnej siły poszczególnych aktywów
Pochodzi z rynku walutowego, na którym duże znaczenie ma relatywna siła zmian poszczególnych par walutowych. Jeżeli na rynku kapitałowym wykorzystamy względną siłę cen dwóch aktywów lub ceny aktywów do indeksu giełdowego będącego punktem odniesienia, jesteśmy w stanie stworzyć portfele inwestycyjne w krótkim horyzoncie czasowym. Ponowne zrównoważenie (zastąpienie poszczególnych elementów portfela inwestycyjnego lub zmiana jego składu) zostanie przeprowadzone nie tak, jak w przypadku teorii portfela, na końcu określonego etapu inwestycji, ale w sytuacji, gdy z wyceny siła względna. Do analizy tych wskazań wykorzystywane są klasyczne narzędzia analizy technicznej. Względna siła, spread i względne wyniki są najważniejszymi metodami stosowanymi w handlu parami do budowy portfela inwestycyjnego.
Jak wyznaczyć siłę relatywną?
Najłatwiejszym sposobem ustalenia względnej siły jest podzielenie ceny jednego składnika aktywów przez cenę drugiego. Wynik nie ma tak naprawdę znaczenia. Najważniejszym elementem jest trend takiego ilorazu. Jeśli jest w górę, wówczas pierwsza wartość jest zdecydowanie lepsza niż druga – niezależnie od tego, czy ceny rosną, czy spadają. Rozszerzeniem tej metody inwestycyjnej jest porównanie siły względnej ceny akcji z wybranym wskaźnikiem, np. WIG20 lub indeks branżowy.
Jeżeli iloraz ceny akcji w stosunku do wartości indeksu wykazuje tendencję wzrostową, wartość tę należy wziąć pod uwagę przy budowaniu portfela inwestycyjnego. Z drugiej strony, jeśli iloraz ceny akcji w porównaniu do benchmarku wykazuje tendencję spadkową, uzasadnione jest usunięcie akcji z portfela. Kontynuując nasze rozważania, możemy podzielić akcje objęte wskaźnikiem na te, których względna siła wykazuje tendencję wzrostową, oraz te, które wykazują tendencję spadkową.
Możesz również wskazać grupę aktywów, których względna siła wykazuje tendencję boczną: dla uproszczenia załóżmy, że względna zmienność siły wynosi plus lub minus 5%. (w praktyce można go ustawić na innym poziomie). Możliwe jest zatem utworzenie trzech portfeli: przeszacowanych – których mocne strony w stosunku do indeksu wykazują tendencję wzrostową. sub-benchmark – którego siły względne względem indeksu są w trendzie spadkowym odwzorowującym benchmark – którego siły względne względem indeksu pozostają w trendzie bocznym.
Inwestorzy, którzy mogą tworzyć portfele wyłącznie na podstawie długich pozycji, powinni wybrać papiery o wartości wyższej niż benchmarku dla swoich portfeli i unikać wartości poniżej wartości odniesienia. Możemy uzyskać prostą replikację danego indeksu, tworząc portfel inwestycyjny w oparciu o działania mapowania porównawczego. Jeśli możliwe jest dokonanie krótkiej sprzedaży na danym rynku, przy tworzeniu portfela inwestycyjnego stosujemy następującą strategię. Sprzedajemy akcje pod marką, a za uzyskane w ten sposób pieniądze nabywamy aktywa pod marką.
Dobór akcji do portfela
Możemy porównać względną siłę dowolnych akcji z określonym indeksem (niezależnie od tego, czy stanowią one jego część, czy nie), a budując portfel inwestycyjny, wybierz te, które mają największą relatywną siłę w stosunku do indeksu. W przypadku krótkiej sprzedaży inwestorzy wybierają akcje o najniższej względnej sile w stosunku do wskaźnika.
Analogiczną procedurę można również zastosować przy wyborze papierów wartościowych wchodzących w skład portfela branżowego. W tym przypadku indeks referencyjny to: WIG – Przemysł. Porównanie siły względnej trzech wskaźników: WIG20, mWIG40 i sWIG80, pozwala wskazać najsilniejszy segment rynku. Warto również zauważyć, że nawet na pozornie płaskim rynku dwóch aktywów, tworząc wykres względnej siły, jesteśmy w stanie „generować” nowe trendy i formacje, które mogą się na nim pojawić.
Względną siłę cen danego elementu w stosunku do wybranego wskaźnika porównawczego najczęściej oblicza się na podstawie ceny zamknięcia (dla systemu cen dziennych), chociaż możliwe jest podzielenie cen otwarcia, zamknięcia, najwyższych i najniższych cen danego udziału według odpowiednich wartości benchmarku: otwieranie, zamykanie, najwyższa i najniższa i w ten sposób budować wykres świecowy. Zastosowanie wykresu świecowego nie jest w tym przypadku szczególnie uzasadnione ze względu na fakt, że najważniejszym elementem analizy jest sam kierunek względnej tendencji wytrzymałościowej. Inne wskaźniki stosowane do pomiaru siły względnej to: Spread, Relative Strengh Porównawcza i Relative Performance.
Względne wskaźniki wytrzymałości można analizować przy użyciu technik stosowanych w analizie technicznej. W szczególności dotyczy to zmiany trendu siły względnej: trendu wzrostowego do trendu spadkowego i odwrotnie – wykres tego rodzaju punktów zwrotnych umożliwia przeprowadzenie odpowiedniego pomiaru czasu, co z kolei prowadzi do zmiany skład portfela inwestycyjnego. Jeżeli względna siła pozycji zawartej w danym wskaźniku porównawczym w stosunku do tego wskaźnika zmienia trend wzrostowy na trend spadkowy, wartość tę należy usunąć z portfela. Fakt ten oznacza, że w benchmarku znajduje się inny składnik aktywów (lub kilka innych aktywów), którego względna siła zaczyna rosnąć – akcje tych spółek należy kupić w portfelu inwestycyjnym.
Aby przeanalizować względną siłę działania względem wskaźnika (lub innej wartości), można również zastosować wskaźniki i oscylatory standardowe do analizy cen akcji: MACD, Torque lub wskaźnik średniej kroczącej. Przebicie względnej siły średniej kroczącej jest sygnałem kupna lub sprzedaży w krótkim okresie. Średnie kroczące można również wykorzystać jako pomocnicze narzędzia do analizy niektórych wskaźników, np. Momentum.
Przykłady
Przykład analizy względnej siły indeksów mWIG40 i sWIG80 przy użyciu wydajności względnej przedstawiono na poniższym wykresie. Podczas fali wzrostowej od lutego 2009 r. MWIG40 i sWIG80 wyraźnie straciły w porównaniu do WIG20, co prowadzi do wniosku, że portfel inwestycyjny powinien obejmować głównie spółki z WIG20.
Względna siła WIG40 i sWIG80 w porównaniu do WIG20 stanowiła podstawę na przełomie sierpnia i września 2009 r. W drugiej połowie września, po utworzeniu podwójnego dna, linia trendu spadkowego przedarła się przez mWIG40, co było wyraźnym sygnałem kupna i w konsekwencji doprowadziło do przebudowy inwestora portfela inwestycyjnego, dzięki czemu zwiększył się udział spółek o średniej kapitalizacji. Przełamanie trendu wzrostowego przez względną siłę na mWIG40 8 stycznia 2010 r. Ponownie spowodowało zmianę w składzie portfela inwestycyjnego w oparciu o akcje uwzględnione w indeksie głównych spółek.
Indeks mWIG40 wszedł w trend spadkowy, a trend wzrostowy na WIG20 do 20 stycznia. Po tej dacie nastąpił silny dyskont dla wszystkich indeksów. Portfel akcji oparty na indeksie WIG20 zanotował najniższy poziom amortyzacji. Do bardziej szczegółowej analizy można również zastosować oscylatory MACD i Momentum (wraz z ich średnią z 9 sesji) obliczoną dla względnej mocy mWIG40.
