Forward guidance – jedno z nowych narzędzi komunikacji, coraz powszechniej wykorzystywane przez banki centralne. Forward guidance to komunikowanie otoczeniu, jaką politykę pieniężną bank centralny zamierza prowadzić w horyzoncie dłuższym niż do następnego posiedzenia jego ciała decyzyjnego.
Forward guidance dotyczy – przede wszystkim – prawdopodobnego kształtowania się stopy procentowej banku centralnego, ale też innych parametrów polityki pieniężnej (np. skali luzowania ilościowego).
W obecnych uwarunkowaniach forward guidance wykorzystywane jest przez banki centralne głównie do wpływania na oczekiwania co kierunku, w którym kontynuowana będzie bardzo łagodna polityka pieniężna. Banki stosujące forward guidance najczęściej wykorzystują to narzędzie do wydłużenia okresu, w którym otoczenie ma oczekiwać utrzymania stóp procentowych banku centralnego na historycznie niskim poziomie.
Działania te mają na celu zakotwiczenie średnio- i długookresowych oczekiwań podmiotów gospodarczych dotyczących stóp procentowych na niskim poziomie, co – sprzyjając wzrostowi inwestycji i konsumpcji – ma oddziaływać w kierunku ożywienia koniunktury. Efektywność forward guidance jest silnie uzależniona w szczególności od dwóch czynników: zrozumienia przez otoczenie zamiarów banku centralnego oraz wiarygodności tych zamiarów.
Banki centralne, których stopy procentowe oscylują obecnie na niskich poziomach wykorzystują, 3 rodzaje forward guidance:
Jakościowy – na czas nieokreślony, qualitative forward guidance. Bank centralny wykorzystuje ogólne sformułowania (for an extended period of time). Takie podejście daje bankom możliwość elastycznego reagowania na nagłe zmiany w gospodarce. Ten rodzaj komunikacji niesie ze sobą niewielką wartość dodaną dla rynku. Stosował ją Fed w sierpniu 2003 roku oraz EBC i Bank Anglii w lipcu 2013 roku.
Na czas określony – time-contingent forward guidance. Ta komunikacja polega na tym, że bank centralny określa konkretną datę, do której z dużym prawdopodobieństwem nie zmieni poziomu kosztu pieniądza. Jest ona prosta w interpretacji. Fed stosował go w sierpniu 2011 roku, a NBP w lipcu 2013 r.
Warunkowy – state-contingent forward guidance. Bank centralny określa konkretne warunki ekonomiczne i dopiero po ich realizacji bank deklaruje, że zmieni poziomy stóp lub zacznie rozważać taki krok. Takie podejście pozwala rynkowi w odpowiedni sposób dostosować oczekiwania. Ten rodzaj komunikacji może być klarowny dla bacznych obserwatorów rynku, którzy śledzą na bieżąco dane makroekonomiczne i wiedzą, jak plasują się zmienne „progowe”.
