Medyceusze (a historia bankowości)
Piętnastowieczna dynastia włoskich bankierów, której nazwisko stało się synonimicznym połączeniem bogactwa, kultury, władzy oraz początków banków komercyjnych. Medyceusze byli bogatymi kupcami, mężami stanu, żołnierzami i dyplomatami żyjącymi we Florencji, która prowadziła wówczas wiele wojen i potyczek z miastami-państwami rywalizującymi z nią o dominację nad Niziną Lombardzką. Aby finansować liczne kampanie wojskowe, kraj musiał szukać wsparcia u prywatnych bankierów, co utorowało drogę dla instytucji pośrednictwa bankowego i zbudowało nierozerwalne więzi między bankowością a rządem (zob. też: Bank of England). Najsprawniejszym bankierem w całej familii był bezdyskusyjnie Cosimo de Medici (1389–1464).W rękach jego mniej uzdolnionych następców bank stracił na znaczeniu. Cosimo stworzył międzynarodowe imperium finansowe połączone siecią oddziałów, m.in. w Londynie i Genewie. Ponieważ bank świadczył usługi dla Watykanu, przez jego skarbce płynęły olbrzymie sumy pieniędzy. Rody królewskie i książęce pożyczały na finansowanie kampanii wojskowych lub rozrzutnego stylu życia; działania te absolutnie nie zwiastowały pewności spłaty, co było wczesnym przykładem ryzyka związanego z udzielaniem kredytu dla państwa (ang. sovereign risk). Bank Medyceuszy sam angażował się również w działalność handlową, wytyczając w ten sposób szlak dla bankowości kupieckiej. Medyceusze zastosowali swoistą innowację finansową, która polegała na tworzeniu zaufania przez rozbudowę sieci powiązań politycznych, co mocno złączyło ich interesy z establishmentem. Aby ominąć prawa antylichwiarskie, postarali się o dyspensę Kościoła rzymskokatolickiego, oferując w zamian finansowanie działalności charytatywnej. Mecenat nad sztuką był jedną z przyczyn rozkwitu renesansu oraz poprawił wizerunkowy prestiż rodu. Chociaż banki Medyceuszy nie mogły przetrwać bez niezbędnej infrastruktury społecznej, florentczycy zostawili po sobie trwały wizerunek bankiera otoczonego bogactwem i władzą.
Mania gromadzenia
Nawyk kolekcjonowania dyktowany potrzebą posiadania kontroli, porządku i władzy jest charakterystyczny zarówno dla bankowości, jak i sztuki.
Tim Parks, Medici Money: Banking, Metaphysics, and Art in Fifteenth Century Florence, 2005, s. 5
