Transakcje wysoko lewarowane (HLT)

Kategoria długu bankowego wykorzystywanego przy transakcjach, które przeprowadza się celowo z bardzo wysoką dźwignią. Finansowanie takie ma stanowić tymczasowy pomost, funkcjonujący do czasu uzyskania stałego finansowania dłużnego. „Klasyczny” przykład HLT stanowi wykup z dźwignią. Początkowo ciężar długu jest bardzo wysoki (niezbędne, aby sfinansować nabycie), niemniej w dłuższym okresie jego utrzymanie byłoby niemożliwe. Zwykle kredytobiorca chce jednak zrestrukturyzować swój bilans, dokonując sprzedaży aktywów. Poza tym można zwiększyć przepływy pieniężne, wdrażając radykalne posunięcia oszczędnościowe. Następnie dokonuje się stopniowych spłat zadłużenia (finansowanych wpływami ze sprzedaży lub refinansowaniem pozyskanym z innego banku, zachęconego rosnącą zdolnością do obsługi długu); efekt – spadek dźwigni. Innym źródłem spłaty może być emisja akcji.

W transakcjach wysoko lewarowanych kredytujący oczekuje zwykle wypełnienia uzgodnionego planu potransakcyjnego. Chodzi o dość szybkie (w ciągu 6–18 miesięcy) wycofanie się przez bank z zaangażowania w transakcję. Na straży przestrzegania postanowień planu stoją rygorystyczne warunki umowy kredytowej. Wierzyciel dąży do uzyskania w zamian za podejmowane ryzyko (np. ryzyko zawyżenia ceny nabycia, niezdolności do sprzedaży aktywów, nieopłacalności inwestycji, słabości kierownictwa itp.) wysokiej stopy zwrotu. Gdy bank uczestniczy w tego typu transakcji, wchodzi na terytorium należące do funduszy private equity; najbardziej przezorni bankowcy trzymają się od niego z daleka (zob. poniższy cytat).

Ekspozycja nominalna

Bank może udzielać klientom niemającym ratingu inwestycyjnego finansowania z dźwignią, aby umożliwić proponowany przez nich wykup, przejęcie lub restrukturyzację. Ekspozycja Banku na kredyty wysoko lewarowane oczekujące na przedłużenie była na dzień 31 października 2008 r. minimalna.

Fragment sprawozdania zarządu: „Leveraged loans”, Raport roczny Scotiabanku za rok 2008, s. 49