Inwestycje w papiery wartościowe, w tym akcje podmiotów zagranicznych, prowadzone przez agencje rządowe. Zazwyczaj zgromadzone rezerwy dewizowe lokowane były w płynne, bezpieczne i krótkoterminowe instrumenty rynku pieniężnego, np. bony skarbowe. Wynikało to z faktu, że rezerwy są z natury tymczasowe, jako część równowagi kursu wymiany walut. Jednak w niektó- rych krajach zaobserwowano wzrost nadwyżek, zarówno w zakresie wartości, jak i czasu trwania, w wyniku trwałego ich nagromadzenia. W dążeniu do uzyskania wyższych zwrotów wiele krajów skorzystało z inwestycji w akcje, czę- sto w charakterze inwestora strategicznego. Od 2007 roku fundusze posiadają około 2 bilionów dolarów w aktywach alokowanych w około 40 funduszach. Zgodnie z szacunkami całkowite aktywa państwowych funduszy inwestycyjnych przekroczą 13 bilionów dolarów w ciągu 10 lat (patrz „The Economist”). Państwowe fundusze inwestycyjne kojarzone są często z działaniami ratującymi przedsiębiorstwo przed upadkiem, ponieważ okazyjne ceny są dla nich korzystne lub w przyszłości będzie można oczekiwać rewanżu za tę przysługę. Pod koniec 2007 roku pomoc finansowa tych funduszy inwestycyjnych dla największych światowych banków obejmowała m.in. wsparcie Abu Zabi dla amerykańskiego Citigroup, Arabii Saudyjskiej i Singapuru dla szwajcarskiego UBS i chińskiego funduszu dla amerykańskiego banku Morgan Stanley i funduszu hedgingowego Blackstone Group. Zazwyczaj przyciągnięcie długoterminowego kapitału inwestycyjnego jest „wotum zaufania” dla gospodarki, w szczególności jeśli kapitał ten przychodzi gospodarce na ratunek. Jednak bogate kraje Zachodu i Japonia obawiają się, że znajdujące się w rękach rządów państwowe fundusze inwestycyjne z Chin, Rosji i Bliskiego Wschodu mogą być wykorzystane do celów politycznych, być może w złych zamiarach. W październiku 2007 roku liderzy państw grupy G7 spotkali się z szefami ośmiu tego typu funduszy inwestycyjnych i uzgodnili dobrowolny kodeks dobrych praktyk.
