Poręczenie wzajemne

Dwa lub trzy odrębne podmioty prawne udzielają sobie nawzajem poręczenia zaciągniętych kredytów, sumując w ten sposób swoje możliwości zaangażowania oraz potencjały w zakresie posiadanych aktywów. Dzięki takiej konstrukcji sytuacja prawna odpowiada w większym stopniu rzeczywistości gospodarczej, wynikającej ze skonsolidowanych sprawozdań finansowych. Poręczenia wzajemnego zażądać może bank, aby uniknąć kredytowania słabej finansowo spółki zależnej i zyskać prawo regresu do całej grupy kapitałowej. Prawo handlowe często zabrania udzielania poręczeń bez stosowania zasady wzajemności. Gwarancje wzajemne to nierzadko konstrukcje złożone, zwłaszcza gdy stronami jest więcej niż dwóch kredytobiorców (np. kto ma pierwszeństwo, jeśli chodzi o zabezpieczenie?). Może tutaj także wystąpić efekt domina – naruszenie umowy przez jednego kredytobiorcę stawia w  podobnej sytuacji wszystkich innych. Powoduje to unikanie przez spółki matki pełnej gwarancji i zobowiązywanie się tylko do przejęcia obsługi zobowiązania, tak aby każde przedsiębiorstwo mogło polegać tylko na samym sobie. Jest to często podstawową przyczyną, dla której w ogóle tworzy się struktury holdingowe pozwalające na odizolowanie poszczególnych spółek w celu uchronienia ich przed ryzykiem niewypłacalności innych spółek z grupy.