Rachunek kosztów pełnych

2499

Rachunek kosztów pełnych

Metoda wyceny zapasów polegająca na rozliczaniu na produkty pewnych kosztów okresu, będących kosztami pośrednimi produkcji (w żadnym jednak wypadku nie mogą to być koszty nie związane z produkcją). W rezultacie, część wartości bilansowej zapasów stanowią koszty amortyzacji urządzeń produkcyjnych. Rozliczanie kosztów pośrednich na produkty następuje stosownie do takich miar produkcji jak planowany wolumen produkcji, koszty bezpo- średnie lub koszty standardowe. Oznacza to, że wykazywany zysk jest funkcją zarówno sprzedaży, jak i produkcji (w przypadku gdy wolumen produkcji jest wyższy niż wolumen sprzedaży, stałe koszty pośrednie produkcji rozkładają się na większą liczbę produktów, a koszt jednostkowy jest niższy). Logika rachunku kosztów pełnych opiera się na założeniu, że zdolności produkcyjne przedsiębiorstwa niosą ze sobą korzyści ekonomiczne przedstawiające określoną wartość. Wartość ta powinna być ujmowana w bilansie jako część wartości zapasów. Metoda ta może sprzyjać podejmowaniu lepszych decyzji co do cen sprzedaży, ma bowiem tę zaletę, że podkreśla potrzebę pokrywania kosztów stałych w długim okresie. Przeciwieństwem rachunku kosztów pełnych jest rachunek kosztów zmiennych (zwany również rachunkiem kosztów „bezpośrednich” lub „krańcowych”). Tutaj z kolei przy wycenie zapasów uwzględnia się jedynie bezpośrednie koszty materiałów i robocizny. W takim wypadku, wykazywany zysk jest funkcją wyłącznie sprzedaży, a wartość bilansowa zapasów jest również niższa. Próbę połączenia odnośnych zalet rachunku kosztów pełnych i rachunku kosztów zmiennych (których znaczenie uzależnione jest od konkretnej sytuacji) stanowi rachunek kosztów istotnych. Patrz również rachunkowość zarządcza.

Rachunek kosztów pełnych