Subemisja (inwestycje) – Gwarantowanie emisji
Zobowiązanie, by odgrywać rolę podstawowego i pierwszego podmiotu inwestującego w papiery wartościowe z zamiarem sprzedaży ich części i, jeśli to możliwe, nawet całości innym inwestorom na rynku wtórnym. Przez to gwarant działa w istocie jako „most” pomiędzy emitentem a nabywcą, bez względu na to, czy jest to inwestor długoterminowy, czy oportunistyczny trader. Na przykład bank inwestycyjny może objąć akcje podczas pierwotnej oferty publicznej, a następnie wykorzystując swoje kontakty na rynku (np. maklerów i stałych inwestorów), rozprowadzać je (ułatwiając ich absorpcję na rynku). Inny przykład: bank komercyjny może udzielić dużej pożyczki korporacyjnej lub państwa, która przekracza jego możliwości, z zamiarem póź- niejszego utworzenia konsorcjum z innymi kredytodawcami. Zyski z takich transakcji wynikają z różnicy pomiędzy ceną kupna a sprzedaży (patrz cytat poniżej). Możliwe jest, że gwarantowany instrument jest tak krótkoterminowy, że bardziej niż transakcję handlową przypomina to usługę prowizyjną. Jednak subemitent zawsze ponosi ryzyko, że „utknie” z papierem, którego rynek nie chce, przynajmniej nie za oferowaną cenę. Bank jest wtedy zmuszony obniżyć cenę, stracić na spredzie i „zepchnąć” walor lub trzymać go w nadziei na poprawę sytuacji rynkowej. Ponadto subemitent zobowiązany jest trzymać przynajmniej część inwestycji jako dowód zaufania danego papieru (powiedzenie: „Jeśli to taka okazja, to dlaczego sam nie inwestujesz?”). Podstawowa wartość dodana wynikająca z gwarancji pochodzi z sygnalizowania: szanowany gracz jest odważny i wystarczająco dobrze poinformowany, aby dać z siebie wszystko. Pozostaje także kwestia kompleksowej analizy – rynek chce wiedzieć, że ktoś wziął emitenta pod lupę. W efekcie emisja „sprzedaje się sama”. Inwestorzy mówią sobie: „Jeśli to wystarczająco dobra okazja dla Goldman Sachs lub J.P. Morgan Chase (lub innej spółki), to dla nas tym bardziej”. Funkcja subemitenta obejmuje także usługi pomocnicze, np. wycenę i udzielanie porad dotyczących czasu, struktury i wyceny emisji. Alternatywą jest bezpo- średnia sprzedaż papierów wartościowych na rynkach kapitałowych. To nie jest trudne zadanie dla znanych emitentów – pożytki (czyli pewność pozyskanych środków, szybki dostęp do rynku itp.) wynikające z korzystania z usług subemitenta są tak wyraźne, że znaczne kapitały pozyskiwane są w ten wła- śnie sposób.
Subemisja zamknięta, rodzaj (żargon)
Emisja niepubliczna, która została wynegocjowana i sprzedana przed emisją akcji lub obligacji. Nie ma więc potrzeby gwarantowania takiej transakcji. Zwykle w interesie większości emitentów papierów wartościowych jest szeroka dystrybucja ich akcji, pozwalająca na ustalenie maksymalnej ceny w drodze rynkowego procesu porównania ofert i sprzedaży. Jednak w niektórych wypadkach korzystne jest sprzedanie ich bezpośrednio inwestorom. Inwestorzy ci to często maklerzy specjaliści, mogący później powoli wpuszczać akcje na szerszy rynek z nadzieją na zyski kapitałowe. Wadą subemisji zamkniętej jest niemożność skorzystania z praw poboru przez dotychczasowych akcjonariuszy. Subemisja zamknięta jest innowacją finansową, która zwiększyła konkurencję i zlikwidowała ryzyko rynkowe ze strony emitenta. W USA subemisję zamkniętą opisuje Reguła 415 Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC).
