Weksel ciągniony to szeroki termin na obowiązujące prawnie instrukcje, takie jak czek, polecenie zapłaty lub akredytywa, wypłacenia kwoty awista lub w późniejszym terminie, bez dodatkowych warunków (czysty) lub warunkowo (dokumentowy).
Weksel ciągniony był używany jako świadczenie za otrzymywanie towarów, które dokumentowało zadłużenie i ustanawiało warunki przyszłej płatności gotówkowej. Kiedy przywilej opóźnionej płatności został dołączony, weksle ciągnione stały się powszechnymi narzędziami finansowymi w początkach biznesu (XIX wiek). Ponieważ weksle reprezentowały przyszłą gotówkę, do otrzymania zazwyczaj 30 lub 90 dni od ich wystawienia, mogły być przekazywane jako płatność, pod warunkiem że odbiorca chciał przyjąć ryzyko kredytowe „wystawcy”. Wraz z rozwojem prawa handlowego i handlu w Wielkiej Brytanii weksle stały się instrumentami zbywalnymi oraz, kiedy były przekazywane w łańcuchu płatności, częścią podaży pieniądza. Pierwsi bankowcy popierający doktrynę rzeczywistych weksli pożyczali pieniądze przez zakup weksli z dyskontem lub ich akceptację, która gwarantowała płatność. Wraz z rozwojem praktyki handlowej sprzedaż na rachunku otwartym (po dostawie towarów lub usług wystawiana jest faktura) zastąpiła praktykę weksli ciągnionych. Banki finansowały kapitał obrotowy, zapewniając kredyty odnawialne lub kredyty obrotowe.
Trudny osąd
Weksle są papierami wartościowymi niezwykle trudnymi do zrozumienia. Warunkowy kredyt innych kupców to wielka tradycja; jest to ogrom niezmiernie wartościowej wiedzy, która nigdy wcześniej nie została opisana i której prawdopodobnie nie sposób opisać. Jej przedmiot także jest ruchomy i zmienia się każdego dnia; dokładne przedstawienie wiarygodności domów na początku roku może się stać zupełnie niezgodne z prawdą na jego końcu.
Walter Bagehot, Lombard Street, 1873
