Oczekiwana stopa zwrotu na dywidendach jako część rynkowej ceny akcji. Na większości rynków stopa dywidendy mieści się między 1% a 3% (np. 1,7% dla Indeksu S&P 500 w 2006 roku według „Fortune” – wydanie europejskie, 25 czerwca 2007, s. 32):
Stopa dywidendy jest funkcją zysku na akcję, wskaźnika wypłaty dywidendy oraz ceny rynkowej akcji. Zakładając, że inne czynniki pozostają niezmienione, cena akcji zazwyczaj powinna ucierpieć przy niskiej stopie dywidendy, ponieważ inwestorzy trzymają akcje dla uzyskania środków pieniężnych. Jednak przedsiębiorstwa z korzystnymi perspektywami wzrostu organicznego nie muszą koniecznie mieć wysokiego wskaźnika, jeśli zysk jest inwestowany w sposób produktywny z powrotem w przedsiębiorstwo, finansując jego rozwój. Wówczas akcjonariusze zbiorą przyszłe zyski kapitałowe poprzez zysk ze wzrostu ceny akcji, który odzwierciedla tworzenie wartości, i ich podatek dochodowy od dochodów z dywidend zostanie odroczony. Jednakże kiedy są jakiekolwiek wątpliwości co do jakości zysku, wtedy stopa dywidendy staje się bardziej istotna jako sygnalizowanie, że są osiągane rzeczywiste zyski. Ponadto w warunkach ekonomicznych, w których spodziewana jest deflacja oraz niski wzrost gospodarczy, większe zyski oraz zyski kapitałowe są mniej prawdopodobne i inwestorzy będą szukać stopy dywidendy bardziej przypominającej dochodowość obligacji. Ogólnie rzecz biorąc, przedsiębiorstwa z dobrze rozwiniętych i stabilnych sektorów (np. energetyka i bankowość) z reguły mają wysokie stopy dywidend w porównaniu do spółek z perspektywami szybkiego rozwoju (np. nowe technologie).
