Koszt fizycznego zużycia lub utraty wartości składnika rzeczowych aktywów trwałych w ciągu danego okresu obrotowego. Jest to praktyczne zastosowanie zasady współmierności przychodów i kosztów: amortyzacja odzwierciedla stopniowe „zużycie” składnika majątku w trakcie działalności operacyjnej. Jakkolwiek amortyzacja nie wiąże się z ponoszeniem wydatków pieniężnych, należy ją ujmować, aby wykazywać prawdziwy zysk. Podobnie jak wszystkie rezerwy, amortyzacja wymaga dokonania subiektywnej oceny przyszłości (tj. wartości początkowej (kosztu) danego składnika majątku, gospodarczo uzasadnionego okresu używania oraz wartości końcowej środka trwałego), która nigdy nie jest idealnie dokładna. Podstawowe zasady rachunkowości radzą sobie z tym nieuniknionym ograniczeniem na dwa sposoby. Stosowanie systematycznej metody w poszczególnych okresach zapewnia ciągłość, podczas gdy ostrożna wycena preferuje stosowanie krótszego okresu używania. W ramach zasad rachunkowości stosowanych przez jednostkę, istnieje możliwość wyboru spośród szeregu metod amortyzacji:
Nieamortyzowanie prowadziłoby do zaliczania nakładów inwestycyjnych do kosztów, mimo że posiadanie przez środki trwałe przyszłej wartości uzasadnia wykazywanie ich w bilansie. Celem amortyzacji jest rzetelne odzwierciedlenie zysków w oparciu o poję- cie zachowania kapitału, zgodnie z którym firma nie osiągnęła rzeczywistego zysku, jeżeli nie pokrył on wartości środków trwałych zużytych do jego wypracowania. Zob. również amortyzacja (ang. amortisation), zbliżone pojęcie stosowane w odniesieniu do wartości niematerialnych i prawnych oraz wyczerpywanie wykorzystywane w odniesieniu do zasobów naturalnych. Porównaj z amortyzacją podatkową, stosowaną dla celów bliczenia podatku dochodowego. Jako koszt nie związany z wypływem środków pieniężnych, amortyzacja powiększa zysk netto przy obliczaniu kwoty środków pienięż- nych z działalności operacyjnej metodą pośrednią.
