Posiadane przez osoby trzecie pakiety kontrolne w spółkach, które nie są notowane na żadnej giełdzie. (Taka definicja wyklucza małe i średnie przedsiębiorstwa kierowane przez właścicieli). Spółki będące przedmiotem tego typu inwestycji to zazwyczaj dobre firmy o bardzo wysokiej stopie wzrostu, przedsiębiorstwa przejmowane przez zarząd, spółki wycofywane z giełd i stające się spółkami prywatnymi lub firmy potrzebujące restrukturyzacji. Jednym słowem, są to dość złożone sytuacje, których nie rozwiąże rynek publiczny. W takich wypadkach inwestują głównie fundusze kapitału prywatnego (typu private equity), fundusze emerytalne, firmy ubezpieczeniowe i zamożni inwestorzy prywatni. Rynek własności prywatnej jest niewielki, ale niezwykle dynamiczny i interesujący, ponieważ środki pieniężne są tu wykorzystywane w działaniach o charakterze wyraźnie przedsiębiorczym. Pozwala to na rozwój firmy bez zagrożeń związanych z dźwignią finansową lub kosztami pierwotnej oferty publicznej. Trzeba jednak zaznaczyć, że kapitał tego typu jest mniej nastawiony na ryzyko w porównaniu do kapitału wysokiego ryzyka, który niejednokrotnie akceptuje wysokie ryzyko (np. nowo zakładane spółki albo wprowadzanie nowej technologii). Własność prywatna jako źródło kapitału wiąże się z kilkoma istotnymi atutami, szczególnie w zestawieniu z innymi dostępnymi opcjami, takimi jak dźwignia finansowa, debiut na giełdzie albo samodzielny rozwój wewnętrzny – patrz tabela na s. 12. Kapitał prywatny stanowi często wykorzystywane źródło kapitału w fazie przej- ściowej pomiędzy prywatną firmą zarządzaną przez właścicieli a większymi korporacjami notowanymi na giełdzie. Tradycyjne ograniczenia własności prywatnej to niemożność zgromadzenia kapitału, który byłby porównywalny z tym, co można „wyciągnąć” z publicznych rynków kapitałowych. Niemniej jednak fundusze typu private equity są często w stanie zakumulować kapitał, który nieraz dorównuje zasobom publicznych rynków kapitałowych.
