Kupowanie opinii
Próba znalezienia biegłego rewidenta, który podchodziłby „ze zrozumieniem”, „elastycznie” czy też „komercyjnie” do związanych ze sprawozdawczością finansową kwestii spornych i do wystawienia „czystej” opinii z badania sprawozdania finansowego (czyli biegłego rewidenta, który współdziałałby z zarzą- dem). Choć biegli rewidenci niewątpliwie pracują w sektorze usług, nie powinni jednak iść na kompromis w kwestii standardów i norm zawodowych. Kupowanie opinii należy do praktyk negatywnych, którym powinny przeciwdziałać następujące czynniki:
- profesjonalizm i niezależność biegłego rewidenta;
- obowiązujący biegłego rewidenta wymóg konsultacji z poprzednim biegłym rewidentem przed przyjęciem zlecenia;
- podejrzliwość, jaką wzbudza wśród czytelników sprawozdania finansowego częsta zmiana biegłego rewidenta;
- koszt znalezienia i zatrzymania nowych rewidentów;
- obawy biegłego rewidenta, że nie spełni obowiązku należytej staranności;
- nadzór ze strony dyrekcji i komisji rewizyjnej.
Ponieważ rola i wartość biegłego rewidenta polega na jego obiektywnym i krytycznym podejściu do sprawozdania finansowego, kupowanie opinii jest praktyką, której należy się wystrzegać. Nie jest ona zresztą zbyt częsta – choćby z tego powodu, że bywa bardzo oczywista. Jedynym uzasadnionym przypadkiem dla jej stosowania są sytuacje, w któ- rych klient potrzebuje stanowczej, pewnej i pisemnej opinii w kwestii kontrowersyjnej – np. dotyczącej sporu w sprawie podatku dochodowego. W takim przypadku, chęć naświetlenia sprawy, która może nieść ze sobą ryzyko utraty reputacji, jest godna pochwały.
