Metoda wyceny narosłych świadczeń emerytalnych
Zasada współmierności przychodów i kosztów sugeruje, że przedsiębiorstwo musi uznawać koszty przyszłych świadczeń emerytalnych w miarę jak pracownicy „zarabiają” na te świadczenia w oparciu o umowne warunki planów emerytalnych. Dlatego koszty takie należy ująć na długo przed faktyczną wypłatą – i na tym polega właśnie problem rozliczania świadczeń emerytalnych. Narosłe koszty świadczeń powinny w sposób oczywisty odzwierciedlać „zarobki” beneficjenta. Zazwyczaj zależy to od liczby lat przepracowanych u wypłacającego emeryturę. Faktyczna metoda naliczania będzie zależeć od rodzaju planu. W przypadku planów emerytalnych w systemie repartycyjnym (nie finansowanych z funduszu), wypłaty będą zależały wyłącznie od warunków umownych. W przypadku planów w systemie kapitałowym (opartych na gromadzeniu składek w funduszu), przyszłe wypłaty będą także funkcją wyników inwestycyjnych funduszu. W przypadku planu określonych świadczeń, naliczone świadczenia są często kalkulowane w odniesieniu do wynagrodzenia pracownika, na przykład z ostatnich lat przed przejściem na emeryturę. Niepewność zawarta w takich planach (w zakresie przyszłego wynagrodzenia) sprawia, że naliczanie jest trudniejsze. Jeżeli świadczenia oparte są na planie określonych składek, wypłaty będą funkcją trzech elementów: 1) ile wniósł pracownik; 2) ile wniósł pracodawca oraz 3) jakie wyniki osiągnął fundusz emerytalny.
