Rządowy Fundusz Emerytalny Norwegii składa się z dwóch całkowicie odrębnych państwowych funduszy majątkowych należących do rządu Norwegii.
Rządowy Fundusz Emerytalny Global, znany również jako Fundusz Naftowy, został utworzony w 1990 r. w celu inwestowania nadwyżki dochodów norweskiego sektora naftowego. Dysponuje aktywami o wartości ponad 1 biliona USD, w tym 1,4% akcji i udziałów na świecie, co czyni go największym państwowym funduszem majątkowym na świecie. W maju 2018 roku był wart około 195 000 USD na jednego obywatela Norwegii. Posiada również portfele nieruchomości i inwestycji o stałym dochodzie. Wiele spółek jest wykluczonych przez fundusz ze względów etycznych.
Rządowy Fundusz Emerytalny Norwegii jest mniejszy i został utworzony w 1967 r. jako rodzaj narodowego funduszu ubezpieczeniowego. Jest on zarządzany oddzielnie od Funduszu Ropy Naftowej i ogranicza się do inwestycji krajowych i skandynawskich, a zatem jest kluczowym udziałowcem wielu dużych przedsiębiorstw norweskich, głównie za pośrednictwem Giełdy Papierów Wartościowych w Oslo.
| Rodzaj | Rządowy |
|---|---|
| Założony | 1967 1990 |
| Kwatera główna | Norwegia |
| Aktywa ogółem | 10 000 000 000 000 NOK (25 października 2019 r.) |
| Właściciel | rząd Norwegii |
| Strona internetowa | www.nbim.no |
Cel norweskiego funduszu
Rządowy Fundusz Emerytalny Norwegii ma na celu ułatwienie dokonywania oszczędności rządowych w celu finansowania rosnących wydatków na publiczne świadczenia emerytalne oraz wspieranie długoterminowych rozważań dotyczących wydatków na rządowe dochody z ropy naftowej. Właściwe długoterminowe zarządzanie Funduszem przyczynia się do zwiększenia kapitału własnego międzypokoleniowego, umożliwiając czerpanie korzyści z dochodów z ropy naftowej zarówno obecnym, jak i przyszłym pokoleniom.
Strategia inwestycyjna
Strategia inwestycyjna Rządowego Funduszu Emerytalnego opiera się na dążeniu do maksymalizacji zwrotu z aktywów funduszu przy umiarkowanym poziomie ryzyka. Strategia ta opiera się na ocenie oczekiwanego zwrotu i ryzyka w perspektywie długoterminowej i wynika z celu i charakterystycznych cech funduszu, przewag komparatywnych podmiotu zarządzającego aktywami, a także założeń dotyczących funkcjonowania rynków finansowych. Ministerstwo przywiązuje dużą wagę do zakotwiczenia strategii inwestycyjnej w teorii finansów, badaniach i zgromadzonym doświadczeniu.
Strategia inwestycyjna jest wyrażona poprzez skład strategicznych wskaźników odniesienia Funduszu dla akcji i stałego dochodu, por. rysunek powyżej. Kapitał GPFG jest w całości inwestowany za granicą w walucie obcej, natomiast główna część aktywów GPFN jest inwestowana na norweskich rynkach akcji i dochodów stałych. W tym względzie istnieją wyraźne różnice między tymi dwoma funduszami: GPFN jest stosunkowo dużym inwestorem na małym rynku kapitałowym, natomiast GPFG jest, w kategoriach względnych, niewielkim inwestorem na dużych rynkach międzynarodowych.
Należy być przygotowanym na znaczne wahania wartości rządowego funduszu emerytalnego z roku na rok. Fundusz jest bardzo odporny na takie wahania. Jedną z przyczyn tej wysokiej zdolności do ponoszenia ryzyka jest niskie prawdopodobieństwo dużych wypłat w krótkim czasie. W związku z tym celem strategii inwestycyjnej nie jest zminimalizowanie krótkoterminowych wahań wartości Funduszu. Strategia obejmująca ten cel przyniosłaby z czasem znacznie niższy oczekiwany zwrot.
