Rada Stabilności Finansowej (RSF)
Międzynarodowy organ wysokiego szczebla o charakterze półoficjalnym (skupia przedstawicieli ministerstw finansów i banków centralnych z grupy gospodarek uprzemysłowionych G20), koordynujący naprawę globalnego systemu finansowego. Jej poprzednikiem było Forum Stabilności Finansowej (Financial Stability Forum), czyli o wiele bardziej uregulowane prawnie forum dyskusyjne ustanowione w 1999 roku jako platforma wymiany koncepcji dotyczących poprawy elastyczności międzynarodowych finansów. Formalnie RSF działa przy Banku Rozrachunków Międzynarodowych (Bank for International Settlements). W świetle konwencji bazylejskiej, zgodnie z porozumieniami Bazylea I, II i III, główną raison d’être dla RSF jest usprawnienie współpracy w skali globalnej. Po kryzysie kredytowym lat 2007–2009 zagadnienie ryzyka załamania systemowego zyskało zupełnie nowy wymiar oraz stało się problemem wymagającym podjęcia natychmiastowych kroków. Od tego czasu zakres działań RSF zwiększa się bardzo szybko, a instytucja przekształca się we wpływowy i trwały składnik międzynarodowej struktury gospodarczej i finansowej. RSF płynie z wiatrem ponownej regulacji, zmierzając do ustanowienia bezpieczniejszych uregulowań oraz mechanizmów nadzoru, które będą w stanie skutecznie zapobiec kolejnemu kryzysowi bankowemu, a w minimalistycznej wersji – łagodzić już istniejące kryzysy. Poniższa tabela przedstawia cele programowe RSF.
Przed RSF stoi ambitne i trudne zadanie. Rada musi bowiem nie tylko borykać się ze złożonymi zagadnieniami, lecz także przezwyciężać pasywność instytucjonalną. Przyznane Radzie prerogatywy handlowe mogą natrafiać na opór świata finansów (RSF może bowiem wchodzić w polemikę z Instytutem Finansów Międzynarodowych – Institute of International Finance – który jest jej globalnym odpowiednikiem ze strony instytucji finansowych). Wreszcie, jak każda organizacja międzynarodowa, Rada musi się mierzyć z hołubioną suwerennością poszczególnych krajów (przykładem są tu animozje między Wielką Brytanią a Unią Europejską). Chociaż moralne wsparcie grupy G20 stanowi pokaźny kapitał polityczny, Rada Stabilności Finansowej pełni summa summarum funkcję organu nadzorczego. Stosuje perswazję moralną poprzez monitorowanie, doradztwo, wzajemny nadzór, raportowanie oraz publikowanie informacji. Nie jest natomiast organem wykonawczym uzbrojonym w odpowiednie prerogatywy (które pozostają w rękach władz krajowych). Jeśli Rada ma rzeczywiście „zapracować na swoją markę”, musi działać w sposób wiarygodny i przekonujący. RSF potrzebuje więc silnego przywództwa (poniższy cytat dotyczy jej nowego prezesa). Nadrzędnym celem RSF jest wspólny interes wszystkich krajowych systemów bankowych. Czy nam się to podoba, czy nie, banki całego świata połączone są siecią wzajemnych zależności. Pytanie brzmi, jaki kształt przybierze ta sieć.
Powściągliwość działań
Idealnym dowodem na to, że w nadchodzących latach surowe regulacje bankowe będą stanowiły główny punkt obrad podczas debat międzynarodowych, jest spodziewany awans Marka Carneya, prezesa Bank of Canada, który ma reputację człowieka niecierpliwego i nieprzebierającego w słowach. (…) Kanadyjczyk daje nadzieję na zmianę kultury Rady Stabilności Finansowej, która, choć zyskała na znaczeniu po kryzysie finansowym z 2008 roku, wykazuje zaskakującą powściągliwość na scenie międzynarodowej.
Canada’s Carney to bring steel to FSB role, „Financial Times”, 2 listopada 2011 r.
