Wewnętrzna stopa zwrotu
Miernik finansowy pozwalający ocenić efekt zaangażowania środków pieniężnych w dany projekt inwestycyjny z punktu widzenia możliwości zwrotu zainwestowanego kapitału, przy określonej wysokości stopy procentowej lub stopy dyskonta. Przykładowo, jeżeli IRR projektu inwestycyjnego wynosi 25%, projekt ten osiągnął- by próg rentowności, czyli zapewniłby tylko zwrot zainwestowanego kapitału przy stopie procentowej 25%. Jeżeli faktyczny koszt kapitału jest niższy, uzyska się nadwyżkę, co uzasadnia podjęcie pozytywnej decyzji o realizacji projektu. Z punktu widzenia pokrewnego pojęcia wartości bieżącej netto (NPV) wewnętrzna stopa zwrotu jest stopą dyskonta, przy której NPV projektu inwestycyjnego równać się będzie zero, tzn. wartość bieżąca wypływu środków pienięż- nych (–) wyniesie tyle samo co wartość bieżąca wpływów (+).
IRR można również zdefiniować jako maksymalny koszt kapitału możliwy do zaakceptowania przy finansowaniu inwestycji, bez szkody dla akcjonariuszy. Koncepcja wewnętrznej stopy zwrotu ma pewne usterki (np. założenie, że przepływy pieniężne będą reinwestowane po stopie procentowej równej IRR; nie sprawdza się, jeśli przepływy pieniężne są odwrócone i jest myląca w przypadku projektów wzajemnie wykluczających się). Mimo to jest narzędziem bardzo popularnym w praktyce, ponieważ intuicyjnie przemawia do ludzi biznesu, nawykłych do oceniania inwestycji w kategoriach stopy zwrotu. Kalkulacja IRR jest techniką bardziej miarodajną niż jej biedni kuzyni: metoda okresu zwrotu i księgowa stopa zwrotu.
