Dozwolone podejście alternatywne
Zasada rachunkowości, która przed rokiem 2005 była dopuszczona, aczkolwiek nie zalecana przez Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (MSR). W większości przypadków, MSR opowiadały się za jednym podejściem wzorcowym (czyli „preferowaną” metodą rachunkowości), choć tolerowały również pewne podejścia alternatywne. Jednak dopuszczenie różnych podejść zmniejszało porównywalność sprawozdań i mogło być bodźcem do łagodniejszych form upiększania wyników (ponieważ firmy mają tendencję do wybierania zasad przedstawiających je w korzystniejszym świetle). Pewna elastyczność podejścia miała niewątpliwie tę zaletę, że pozwalała na lepsze dopasowanie zasad do specyficznej sytuacji firmy. W grę wchodziła również pewna doza politycznego realizmu – czasem wprowadzanie nowych standardów rachunkowości spotyka się z silną opozycją wpływowych grup interesów. Często w początkowej fazie dobrze jest zastosować pewne środki dopingujące i perswazję moralną. Zabezpieczeniem przed nadużyciami wynikającymi z elastyczności zasad były ścisłe wymogi dotyczące ujawniania i uzasadniania każdego przypadku odstąpienia od podejścia wzorcowego. MSR zostały zastąpione Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF). Począwszy od roku 2005, bardziej stanowcze organy ustanawiające standardy rachunkowości zaostrzyły podejście do kwestii elastyczności zasad. W miejsce rozróżnienia pomiędzy podejściem „preferowanym”, a podejściami „tolerowanymi”, MSSF zawęziły zakres dopuszczalnych rozwiązań, zrównując jednocześnie ich status jako jednakowo akceptowalnych zasad. Porównaj z podejściem wzorcowym.
