Jest to fundusz inwestycyjny, w którym znajdują się nieruchomości przynoszące dochody, budynki komercyjne bądź mieszkania. Z punktu widzenia klasyfikacji prawnej, mogą być one zaklasyfikowane jako fundusze powiernicze (czyli aktywa, które znajdują się w nim na rzecz innych). Dlatego też, fundusze powiernicze inwestujące w nieruchomości unikają bezpośredniego podatku, jeśli rozdzielą większość (np. 90%) przepływu wolnej gotówki do prywatnych inwestorów, którzy z kolei mogą ochronić dochody podlegające opodatkowaniu, jeśli korzystają z odpisów podatkowych. Cecha ta przyciąga większą liczbę inwestorów i sprawia, że REITS jest bardziej płynny niż większość funduszy nieruchomości. REITS pozwalają również firmom produkcyjnym oraz inwestorom instytucjonalnym (takim jak firmy ubezpieczeniowe) zapewnić możliwość zmian wartości nieruchomości, które w innym wypadku musiałyby pozostać niezmienione w księgach na długi okres czasu np. 25–50 lat w wypadku większości budynków. Element inwestycyjny REITS bardzo dobrze pasuje do natury nieruchomości: w momencie, kiedy nieruchomość jest wybudowana, nie ma potrzeby ponownego inwestowania, nie ma więc kosztów poza kosztami utrzymania. Wynajem lokali zapewnia długoterminowe i stałe źródło dochodu. W przypadku mieszkań, REITS mogą rozwijać się w cyklu przeciwnym do rynku własnościowego, ponieważ „źli właściciele nieruchomości są dobrymi najemcami”. REITS powstały w USA w latach sześćdziesią- tych. Ich rynkowa kapitalizacja wyniosła 340 miliardów dolarów („The Economist”, 29 lipca, 2006, s. 73). Ten instrument inwestycyjny pojawia się w innych krajach, tam gdzie przyjmowane są odpowiednie regulacje prawne (dot. przepisów podatkowych i obrotu papierami wartościowymi).
