Wielka stabilizacja (żargon)
Pogląd w odniesieniu do okresu po 1980 roku, że inflacja i wzrost gospodarczy stały się bardziej stabilne i ta stabilizacja jest oparta na bardziej solidanych podstawach. Przez prawie 3 lata do 2007 roku globalny PKB wzrastał w tempie przeszło 4% rocznie przez 11 kolejnych kwartałów. Ten silny trend zrównoważonego wzrostu został osiągnięty przy historycznie łagodnej inflacji, pomimo trzykrotnego wzrostu cen ropy naftowej po 2003 roku. Tak fortunny stan rzeczy był przypisywany kombinacji mądrej polityki fiskalnej i pieniężnej oraz globalizacji, prowadzącej do złagodzenia regionalnych cykli koniunkturalnych. To z kolei zdawało się zapowiadać większą stabilność oraz – ze względu na niższe premie kompensujące ryzyko – wyższe ceny na większości rynków finansowych. W sumie by- ły to elementy rosnącego nadmiernego zaufania. Niestety, w czasie pisania tego kompendium (2009 rok) wielka stabilizacja okazała się rozczarowującym przykładem zbiorowej, nieposkromionej pychy. Kryzys kredytowy lat 2007–2009 szybko przekłuł olbrzymią bańkę finansową, co zapoczątkowało paskudną globalną recesję. Nie wyzwoliliśmy się z cyklu koniunkturalnego, a autorzy rządowej polityki powinni wrócić do szkoły, żeby jeszcze raz przerobić lekcję o regulacji finansowej.
