Prawa wierzyciela to zawarte w ustawach i umowach przepisy, z których wierzyciel może skorzystać, gdy chce wyegzekwować w sądzie spłatę zobowiązania przez dłużnika naruszającego umowę.
Wykonaniu tych praw służą umowne zabezpieczenia majątkowe oraz (w razie braku zabezpieczeń) prawo upadłościowe. Najkorzystniejsza jest oczywiście „naturalna” spłata kredytu, choćby dlatego, że dłużnik zainteresowany jest budowaniem dobrej historii kredytowej i otrzymaniem dalszego finansowania w przyszłości (zob. poniższy cytat). Bez praw wierzyciela kredytodawca mógłby liczyć tylko i wyłącznie na dobrą wolę i współpracę dłużnika. Choć wierzyciele dobrze wiedzą, że selekcja wiarygodnych partnerów to część ich biznesu, ludzka natura oraz kaprysy rynku powodują, że trudno się obyć bez dodatkowej ochrony w postaci praw wierzyciela. Mimo że w różnych systemach prawnych przedstawiają się one rozmaicie, zawsze stanowią istotny składnik infrastruktury instytucjonalnej. Zob. też: prawa dłużnika.
Prawo nadrzędne
Nic nie spowalnia rozwoju banku tak bardzo jak niepopularność; zarazem najpewniejszym sposobem zwiększenia
przychodów jest pozytywne postrzeganie banku przez społeczność. Bank, który dla każdego znajdzie trochę dobrej woli i dobre słowo, na pewno będzie parł do przodu.
Jednak taka popularność wymaga bezwzględnego powstrzymania się od brutalności. Nie wolno zbyt ingerować w cudze sprawy ani wiecznie upierać się przy egzekwowaniu dosłownego brzmienia każdego ustępu umowy. W bankowości, tak jak w każdej innej dziedzinie, obowiązuje prawo nadrzędne, bank musi działać w interesie swoim i swoich akcjonariuszy, co może niekiedy wymagać tyleż hojności, ile sprawiedliwości.
„Bankructwo”, fragment książki George’a Rae, The Country Banker, 1899
