Giełda – zapewnia koncentrację popytu i podaży różnych towarów w jednym miejscu i o określonej godzinie oraz umożliwia zawieranie transakcji giełdowych kupna i sprzedaży zgodnie z wcześniej określonymi zasadami, z zastrzeżeniem przepisów giełdy. Transakcje zawierane są podczas sesji giełdowej, która odbywa się w specjalnym pokoju o nazwie parkiet taneczny. Podczas sesji tylko członkowie giełdy – maklerzy, brokerzy, domy maklerskie lub pracownicy tej instytucji – mogą wejść na parkiet.
Możemy wyróżnić następujące transakcje giełdowe:
1. Transakcje rzeczywiste , zwane również transakcjami efektywnymi – charakteryzują się tym, że towary są faktycznie do dyspozycji sprzedającego i są dostarczane kupującemu natychmiast lub wkrótce po transakcji. Celem tych transakcji jest faktyczne przeniesienie prawa własności. Transakcje te obejmują:
- transakcje z natychmiastową dostawą – towary są odbierane w ciągu jednego dnia do dwóch tygodni od momentu zawarcia umowy;
- transakcje „na przybycie” lub „na towary w drodze” – dotyczą towarów już załadowanych i skierowanych do określonego miejsca, po zawarciu transakcji kupujący wskazuje miejsce, w którym towary mają zostać ostatecznie dostarczone;
- transakcje „na załadowanie” – charakteryzują się tym, że sprzedawca fizycznie przekazuje towary sprzedane na giełdzie w późniejszym terminie.
Płatności w tego rodzaju transakcjach zwykle mają miejsce w momencie dostawy towaru.
2. Transakcje dostawy są podstawą spekulacyjnych transakcji na rynku kontraktów terminowych – są przeprowadzane w celu późniejszej sprzedaży towarów z zyskiem. Celem nie jest faktycznie posiadanie towarów, ale handel z zyskiem. Opierają się na prognozach przyszłych zmian cen. Nie ma fizycznego przepływu między kupującym a sprzedającym. Kupujący przewiduje, że cena będzie wyższa w przyszłości, a sprzedawca obniży. Transakcje te pozwalają na rozwój gwarancji cen i łagodzą wpływ sytuacji gospodarczej na wahania cen towarów.
Na giełdzie przeprowadzane są także transakcje zabezpieczające, tzw. transakcje hedgingowe. Nazwa pochodzi od angielskiego pojęcia hedge – czyli odgrodzenie się czy zabezpieczenie. Celem takiej transakcji jest zabezpieczenie się na wszelki wypadek przed zmianą ceny w niekorzystnym dla nas kierunku. Polega to na tym, że jednocześnie zawiera się transakcję odwrotną na taką samą ilość towarów.
Transakcje zabezpieczające są również przeprowadzane na giełdzie papierów wartościowych tzw. transakcje hedgingowe. Nazwa pochodzi od angielskiego terminu „ hedge ” – to znaczy zabezpieczenie. Celem takiej transakcji jest ochrona się przed wszelkimi zmianami cen w niekorzystnym dla nas kierunku. Polega na tym, że w tym samym czasie zawierana jest transakcja odwrotna dla tej samej ilości towarów.
10 najciekawszych zagrań giełdowych w historii
Kiedy większość inwestorów giełdowych naprawdę koncentruje się na przewidywaniu przyszłości cen, to właśnie tak zachęcam do małej lekcji historii, którą opisał na swoich stronach portal „Financial – Monthly”. Kiedy czytam historię bohaterów, często myślę o motto Napoleona, które przypomina mi Andre Kostelany: ” Odważny wygra każdą bitwę.”
1. Jesse Livermore, 100 milionów dolarów zysku (w 2019 roku: 1,4 miliarda USD)
Jesse Livermore bez wątpienia klasyfikuje się jako jeden z pionierów gry na spadki na giełdzie. „Spadki giełdowe są zawsze szybkie i niespodziewane,” wspominał. Pierwsze szorty zaczął grać w 1906 roku, sprzedając Union Pacific tuż przed trzęsieniem ziemi w San Francisco. Zarobił wtedy 250.000 dolarów, a to był dopiero początek jego kariery. Kolejna próba gry w szortach rozpoczęła się w 1907 roku. Po kraksie na giełdzie, Livermore zarobił 1 milion dolarów. Kolejne spektakularne szorty zagrał dopiero w 1925 roku, grając na rynku pszenicy przez krótki czas, osiągając zysk w wysokości 3 milionów dolarów.
Livermore zyskał reputację, że nie poddał się euforii tłumu. Jakby na potwierdzenie swojej pozycji dokonał kolejnego ustawienia, które przyćmiło poprzednie zyski. W 1929 roku, wczesną jesienią, Dow Jones wzrósł pięciokrotnie w ciągu ostatnich pięciu lat. Euforyczna atmosfera, która ogarnęła całe piętro nowojorskiego budynku giełdy, nie porwała Livermore’a. W miarę jak gospodarka rozwijała się w tych latach, nastąpił prawdziwy boom konsumpcyjny, a luźna polityka kredytowa przyczyniła się do tego boomu. Tradycyjnie przyjmuje się, że kryzys ujawnił się w Stanach Zjednoczonych, po tzw. czarnym czwartku (a według niektórych źródeł już kilka miesięcy wcześniej), czyli po tzw. panice na nowojorskiej giełdzie przy Wall Street 24 października 1929 r., kiedy to według zachowanych informacji ceny praktycznie wszystkich akcji gwałtownie spadły, co pociągnęło za sobą łańcuch upadłości i długów, które stopniowo rozprzestrzeniły się na niemal wszystkie kraje. Livermore uplasował się już na krótkiej pozycji od września.
Podczas gdy amerykański sektor finansowy pogrążony był w kryzysie, Livermore zarobił 100 milionów dolarów, gdzie według dzisiejszego kursu wymiany kwota ta wynosi 1,4 miliarda dolarów USD. Co niewiarygodne, Livermore ogłosił upadłość pięć lat po swoim największym sukcesie i został wykluczony z Chicago Board of Trade w 1934 roku. Nikt nie wie dokładnie, ale duża część tego okresu jest opisana w książce WSPOMNIENIA GRACZA GIEŁDOWEGO. Jego reputacja jako jednego z największych niedźwiedzi na rynku utrzymuje się do dziś.
2. Paul Tudor Jones Shortuąc czarny poniedziałek
Wynik: 100 milionów USD zysku
Czarny poniedziałek nastąpił 19 października 1987, cały rynek był zaskoczony, ale nie Paul Tudor Jones, który już mówił o zwiastowaniu spadków w filmie pt. „TRADER„.
„W ciągu najbliższych 10, 20 miesięcy nastąpi pewnego rodzaju załamanie, bez wątpienia, i będzie to trzęsienie ziemi; będzie to istna jazda szabelek.”Paul Tudor dla The New York Times.
Tudor Jones wybił sobie zęby na parkiecie giełdowym w 1976 roku, ale mimo kilku zyskownych lat zadeklarował, że jest znudzony i zapisał się do harwardzkiej szkoły biznesu, by w ostatniej chwili wyciągnąć rękę i kontynuować naukę handlu na giełdzie. Po okresie pracy dla maklera towarowego Eli Tullisa, w 1980 roku założył Tudor Investment Group, szybko stając się odnoszącym sukcesy menedżerem funduszu injwestycyjnego.
W 1987 roku, na pozornie dynamicznie rozwijającym się rynku, Tudor Jones zaczął zauważać znaczną zawyżoną wycenę akcji. On i jego współpracownicy z Grupy Tudor, a w szczególności jego drugi przełożony, Peter Borish, spędzili wiele godzin, przeglądając wykresy dotyczące katastrofy na Wall Street w 1929 r., analizując historyczne rynki i dane dotyczące sprzedaży oraz dokonując bezpośrednich porównań z rynkami z 1929 r. poprzedzającymi niesławny krach. Dzięki tym informacjom wyciągnęli oni jeden z największych targów w historii Wall Street.
Dwa tygodnie przed tym fatalnym październikowym dniem 1987 roku, Tudor Investment Group zaczął się pozycjonować, handlując przeciwko rynkowi agresywnie, ponieważ reszta Wall Street pozostawała albo nieświadoma, albo nieprzygotowana na pęknięcie bańki. Do zamknięcia działalności 19 października, Dow Jones spadł o 22% w ciągu jednego dnia, bijąc liczne rekordy, w tym największy w historii spadek procentowy w tym czasie, wymagający ponownego narysowania wykresów wykorzystywanych w badaniach telewizyjnych z nowymi dolnymi limitami. Tudor Jones odszedł z 100 milionami dolarów i reputacją jednego z najbystrzejszych traderów w okolicy.
Handel ten stał się legendą po premierze filmu dokumentalnego PBS „Trader”, który powstał po Tudorze Jonesie w 1987 roku. Tudor Jones tak bardzo nienawidził tego filmu dokumentalnego, że podobno zażądał wycofania go z obiegu i kupił jak najwięcej kopii wersji VHS. Od czasu do czasu wraca on do internetu na kilka godzin zanim zostanie szybko usunięty, ale jeśli uda się znaleźć jego kopię, pozostanie fascynującym zegarkiem.
Tudor Jones kontynuuje swoje sukcesy na parkiecie i jest obecnie oceniany przez Forbes jako jeden z najlepiej zarabiających menedżerów funduszy hedgingowych na świecie. Według ostatnich raportów aktywa zarządzane przez Tudora Jonesa wynoszą ponad 18 miliardów dolarów.
3. Andy Krieger vs. NZDUSD. Wynik: 300 milionów USD zysku
Po Czarnym Poniedziałku, agresywny handlowiec pracujący dla Banker’s Trust, Andy Krieger, zaczął obserwować niektóre ze światowych walut, które walczyły z dolarem amerykańskim, który systematycznie się osłabiał.
Andy Krieger ukończył Wharton School i zaczął pracować dla Salomon Brothers. W 1986 roku został przejęty przez Banker’s Trust, a jego dar handlowy szybko zyskał nie tylko reputację, ale i niezachwiane zaufanie pracodawców. W rzeczywistości waleczność Kriegera była taka, że Banker’s Trust pozwolił mu na handel z limitem 700 milionów dolarów, który był o 600 milionów dolarów większy niż prawie wszyscy jego odpowiednicy.
Ale podobnie jak Paul Tudor Jones, to właśnie jego praca w 1987 roku ugruntowała jego miejsce pośród handlowych legend. W następstwie Czarnego Poniedziałku, gdy wszyscy inwestorzy uciekli do innych walut, które mniej ucierpiały w czasie krachu, Krieger zauważył, że niektóre z nich były znacznie zawyżone. Jedną z takich walut był dolar nowozelandzki, lub jak powszechnie wiadomo, „Kiwi”.
Krieger zdecydował się na przejście na Kiwi i użył opcji (które w tamtych czasach były stosunkowo nową techniką), aby skrócić nowozelandzką walutę o setki milionów dolarów, przy czym niektóre doniesienia sugerowały, że przejście to było tak duże jak 1 miliard dolarów. Skrócenie Kriegera było tak duże, że twierdzono, iż było ono większe niż podaż pieniądza w Nowej Zelandii jako całości, w efekcie Krieger kontrolował więcej nowozelandzkiego dolara, który był faktycznie w obiegu.
Rząd Nowej Zelandii zebrał się i starał się zapobiec temu ruchowi. To nie zadziałało. Pomimo zgłoszonego wezwania rządu Nowej Zelandii do pracodawców Kriegera, Banker’s Trust, presja wywierana na Kiwi okazała się zbyt duża, by rynek mógł ją znieść i w miarę jak inni handlowcy zbliżali się do niedoboru, Kiwi przesunął się o 5%, zamieniając niedobór Kriegera w 300 milionów dolarów zysku.
Sam Krieger otrzymał tak zwaną „maleńką” premię w wysokości 3 milionów dolarów i rozpoczął sekwencję wydarzeń, które doprowadziły do tego, że opuścił Banker’s Trust w dość brutalnych okolicznościach i poszedł do pracy dla George’a Sorosa w Quantum. Od tego czasu przeniósł się do pracy w Northbridge Capital Management. Pomimo swojej agresji na parkiecie handlowym, Krieger jest znanym filantropem, a jego datki obejmują wysłanie 350.000 dolarów ofiarom niszczycielskiego tsunami, które nawiedziło Indonezję w 2004 roku.
4. Louis Bacon – wojna w Iraku. Wynik: 86% stopy zwrotu
Bacon zapewnił już wygraną w Czarnym Poniedziałku, w tym samym czasie co Paul Tudor Jones, ale nie był to jego największy triumf.
Louis Bacon rozpoczął swoją karierę handlową jako student, który ukończył studia MBA w Columbia Business School. Jednak w przeciwieństwie do wielu innych, jego nauka nie ograniczała się do zajęć. Bacon faktycznie handlował towarami podczas swoich pierwszych trzech semestrów, korzystając z kredytu, aby uzyskać potrzebne pieniądze. To miał być upokarzający początek. Po corocznych stratach uciekał się do prośby ojca o pożyczkę na pokrycie podstawowych potrzeb. W czwartym i ostatnim roku studiów Bacon zaczął przynosić zyski i zdawało się, że wyciągnął kilka cennych wniosków handlowych.
Po kilku latach sukcesów i znaczącego awansu korporacyjnego, w tym stażu w Banker’s Trust i pracy na stanowisku wiceprezesa działu handlu kontraktami terminowymi w Shearson Lehman Brother, w 1990 roku założył własną firmę Moore Capital Management LLC z 25.000 dolarów, które otrzymał wkrótce po tym, jak przeprowadził jedną z największych transakcji w historii.
W rzeczywistości, Louis Bacon może twierdzić, że jest lepszy w przewidywaniu skutków polityki międzynarodowej niż te w C.I.A. Dostrzegając tendencje narastającego antagonizmu ze strony reżimu Saddama Hussaina w 1990 r. w kierunku bogatego w ropę sąsiada Kuwejtu, Bacon postanowił zaangażować się w pewne niekonwencjonalne techniki poprzez handel makroinwestycjami, aby przejść na pozycje kupna na ropę i grania na krótko na akcje.
Kiedy irackie czołgi przetaczały się przez granicę, reszta świata obserwowała, jak stosunki międzynarodowe nasilają się w tym samym czasie, to Bacon obserwował, jak jego zyski stale rosną. W tym roku jego firma rozpoczęła działalność z funduszem w wysokości około 100 milionów dolarów w 1990 roku, a pod koniec roku zwrot wyniósł dość niewiarygodne 86%.
Nigdy nie było dokładnych danych dotyczących tej transakcji i jest to kolejny błyskotliwy ruch Bacona, polegający na grze na spadki indeksu Nikkei w momencie załamania się rynków japońskich.
5. Jim Chanos – Najgorszy wróg Enrona. Wynik: 500 mln USD zysku
Jim Chanos jest być może jednym z najbardziej znanych „short sellers”, kiedyś stwierdzając: „Widziałem więcej akcji, które spadły do zera niż te, które rosły w nieskończoność”, ale to jego handel akcjami Enrone wpisuje go na stałe do alei legend giełdowych. Chanos rozpoczął swoją karierę jako inwestor i analityk w latach 80. pracując dla Gilford Securities, rozegrał setup w najlepszym stylu.
aczął krótko ustawiać się na akcjach amerykańskiej firmy ubezpieczeniowej Baldwin United. Skąd taka decyzja? Chanos odkrył, że Baldwin sprzedawał polisy ubezpieczeniowe, a następnie tworzył ich księgi w oparciu o zakładane dochody z potencjalnej sprzedaży i przychody, które nie istniały.Kiedy Baldwin ogłosił bankructwo, a Jim zgarnął giełdowe zyski, tak w w 1985 roku założył swój własny fundusz hedgingowy Kynikos (Cynic w języku greckim) z 16 milionami USD.
To właśnie upadek goliata energetycznego Enrona miał dać Chanosowi jego największą wygraną i zagwarantować mu sławę na Wall Street.Zaangażowanie Chanosa rozpoczęło się od stosunkowo niewinnego telefonu od przyjaciela, który kazał mu rzucić okiem na artykuł Jonathana Weila w „Texas Wall Street Journal”, opisujący obchody firm energetycznych, które z powodzeniem lobbowały na rzecz SEC, aby pozwolić na wykorzystanie księgowości mark-to-model i mark-to-mark w ich działalności. Mark to Model zasadniczo zezwolił tym firmom na przyjmowanie bieżącej wartości ich przyszłych zysków i dodawanie ich do swoich rachunków.
Następnie Chanos i jego współpracownicy z Kynikos zaczęli przyglądać się Enronowi i zauważyli kilka czerwonych flag, takich jak fakt, że wykorzystywali księgowość mark-to-mark do maskowania ksiąg i zwiększania dochodów, ukrywając jednocześnie straty w swoich zdyskontowanych operacjach. Gdy Chanos się ustawił, wykonał swój ruch, gdy ówczesny dyrektor generalny Jeff Skilling ustąpił, powołując się na „względy rodzinne”. Dla Chanosa było wtedy jasne, że Enron ma kłopoty. Tak więc w listopadzie 2000 roku, kiedy akcje Enrona trafiły na 90 dolarów (z przewidywaną ceną docelową 130 dolarów), Kynikos rozpoczął krótką operację. To, co nastąpiło potem, było chyba najbardziej oszałamiającą sprawą upadku firmy i oszustw finansowych, jaką widziała Wall Street. To, co teraz wydaje się tak oczywiste, było wówczas ignorowane przez prawie wszystkich. Chanos zarobił około 500 milionów dolarów na swoich krótkich pozycjach dla Kynikosa, a jego sława i reputacja rosła wykładniczo.
Chanos jest nadal głównym graczem na Wall Street i jest teraz zauważyć sceptykiem rynków w Chinach i niedawno podjął cel AliBaBa, stwierdzając, że „księgowość jest jednym z najbardziej wątpliwych kiedykolwiek widziałem”. Gdy Kynikos zajmie krótkie pozycje przeciwko nim, Chanos może myśleć, że zauważył kolejnego Enrona, a jeśli ma rację, to może znów wygrać dużą partię.Chanos jest nadal głównym graczem na Wall Street i jest teraz zauważyć sceptykiem rynków w Chinach i niedawno podjął cel AliBaBa, stwierdzając, że „księgowość jest jednym z najbardziej wątpliwych kiedykolwiek widziałem”. Gdy Kynikos zajmie krótkie pozycje przeciwko nim, Chanos może myśleć, że zauważył kolejnego Enrona, a jeśli ma rację, to może znów wygrać dużą partię.
Enron Corporation – amerykańskie przedsiębiorstwo energetyczne z siedzibą w Houston w Teksasie, które istniało w latach 1985–2001. Pod koniec 2001 roku przedsiębiorstwo ogłosiło bankructwo po skandalu związanym z fałszowaniem dokumentacji finansowej przedsiębiorstwa. Przed ogłoszeniem bankructwa Enron zatrudniał około 22 000 pracowników i był jednym z czołowych światowych przedsiębiorstw branży energetycznej.
6. George Soros – Short przeciwko funtowi
Wynik: 1 mld USD zysku
Chociaż nie jest to jego największa na transakcja giełdowa, ale na pewno spektakularna.
W 1992 roku gospodarka brytyjska wyglądała na dobrze prosperującą dla większości obserwatorów. Jednakże, w ramach Europejskiego Mechanizmu Kursów Walutowych (ERM), funt musiał pozostać w granicach 6% w stosunku do innych walut, które działały w tym systemie. Kwestią, którą zajmował się Bank Anglii, było to, że pozory mogą być zwodnicze, a ponieważ marka niemiecka nadal osiągała dobre wyniki przy niskiej inflacji, inflacja brytyjska była prawie trzykrotnie wyższa od niemieckiej. Nadzieja Banku Anglii, że ERM zmniejszy inflację, została dostrzeżona jako błąd przez George’a Sorosa i jego fundusz Quantum.
Mając to na uwadze, Soros, widząc próby ukrycia problemów funta, wykonał swój ruch. Zaczął mocno pożyczać głównie marki niemieckie, by skrócić funta. Zajmując pozycję, która w sumie przekroczyła 4 miliardy dolarów w stosunku do funta, Bank Anglii próbował powstrzymać to, co nieuniknione i podniósł swoje stopy procentowe do 12%. Posunięcie to zadziałało na niekorzyść innych inwestorów, zasygnalizowało, że istnieje problem ze stabilnością funta, a rząd szybko zdał sobie sprawę, że spłata odsetek od walczącej waluty przyniesie miliardowe zyski w banknotach. Ostatnia próba podwyższenia stopy procentowej do 15% została przerwana, a Bank Anglii przyznał się do porażki, wychodząc z ERM i obserwując jak funt upada o 25%, w dniu, który miał być ukuty w „Czarną środę”. Chociaż później niektórzy określiliby to mianem „złotej środy”, ponieważ oznaczało to początek oszałamiającego odrodzenia funta.
Tak czy inaczej, Soros rozpoczął naprawdę nieprawdopodobny handel i odszedł z miliardem dolarów za swoje wysiłki. Przewaga handlu wynika z faktu, że George Soros miał odwagę zaatakować walutę pozornie dobrze prosperującej dużej gospodarki i wydać miliard dolarów w lepszej sytuacji.
Soros kontynuował spekulację przez wiele lat z dużym powodzeniem, ale w 2000 r. odszedł, by skupić się na filantropii. Jego legendarny status zabezpieczony, głównie przez ten handel, od tego czasu zaczął krytykować swoją własną taktykę zwarcia, ale pozostaje ikoną Wall Street.
7. Stanley Druckenmiller
Wielki zakład na Deutschmark, dwa razy
Nie sposób nie wpisać Stanleya Druckenmillera na tę listę. Niemożliwe byłoby również nie wspomnieć o jego największych transakcjach obok zakładu Geoge’a Sorosa przeciwko funtowi brytyjskiemu. Nie tylko dlatego, że Druckenmiller przez lata był jednym z głównych menadżerów portfela w Quantum Group Sorosa, ale również dlatego, że przynajmniej jedna z tych transakcji może być postrzegana jako współpraca z transakcją Sorosa w celu stworzenia zdumiewającej podwójnej gry w transakcjach walutowych, która nigdy nie została powtórzona.
Druckenmiller pracował na giełdzie od 1977 roku z wielkim sukcesem, dlatego też w 1988 roku Soros, widząc pokrewnego ducha i tradera, który podzielał jego taktykę i ambicje, zdecydował się wprowadzić go do Quantum.
Jego pierwsze rozegranie pozycji na marce niemieckiej miała miejsce podczas upadku Muru Berlińskiego. Rynki były bardzo wrażliwe w perspektywie zjednoczenia Niemiec Wschodnich i Zachodnich, w związku z czym Mark siedział w pozycji, którą Druckenmiller uznał za zbyt wygórowaną. Widząc potencjalne błędne obliczenie i badając siłę w gospodarce, Druckenmiller rozpoczął wielomilionowy zakład o markę, aby się z nią zmobilizować. To szybko wzrosła do 2 miliardów dolarów po wsparciu Sorosa, który był szybki, aby wspierać i podzielić się wizją Druckenmillera. W ciągu najbliższych kilku miesięcy, ich stanowisko, że prognozy były trudne i przyszłość była jaśniejsza niż inni twierdzili, zakład początkowy Druckenmiller kupił w zwrotach 60%.
Być może dzięki temu drugi setup Druckenmillera, ponownie angażująca Sorosa i Quantum Fund, był jeszcze bardziej owocny. Kiedy Soros pokonał Bank Anglii, Druckenmiller wyczuwał możliwość ponownego postawienia na siłę marki niemieckiej. Zaczynając od skupu akcji brytyjskich, wychodząc z założenia, że wraz ze spadkiem funta (co zrobił spektakularnie) i wzrostem eksportu, a następnie kupując niemieckie obligacje, słusznie odgadując, że inni inwestorzy pójdą w ślady spadku funta. Handel był oszałamiającym sukcesem, który zaowocował dodatkowym 1 mld dolarów.
Druckenmiller kontynuował współpracę z Sorosem aż do 2000 roku, kiedy to rozstali się po serii dużych strat na rynku technologicznym. Decydując się na kontynuację, Druckenmiller poszedł naprzód ze swoją grupą kapitałową Dusquene, ale zamknął grupę w 2010 r., powołując się na „wysoką opłatę motywacyjną” za zarządzanie funduszem. Jeśli brzmi to trochę jak melancholijny koniec, to nie wygląda tak, biorąc pod uwagę, że Druckenmiller siedzi na szacunkowym majątku osobistym w wysokości 4 miliardów dolarów i nadal wnikliwe zajmuje się handlem, ale z domu.
8. Kyle Bass – Najlepszy z krachu Subprime
Wynik: 3/4 mld USD zysku
„Katastrofa była do przewidzenia, ale tylko garstka zauważyła.”
Michael Lewis, autor „The Big Short: Inside the Doomsday Machine”.
Podczas gdy Michael Lewis i Hollywood zwrócili uwagę na Michaela Burry’ego, Steve’a Eismana i kilku innych sprytnych traderów, którzy jako pierwsi dostrzegli domek z kart, który był amerykańskim rynkiem subprime’owych kredytów hipotecznych, poprzedzającym kryzys finansowy z 2008 roku, w rzeczywistości to właśnie dwaj inni byli prawdziwymi zwycięzcami Big Short.
Zaczniemy od Kyle’a Bassa, jednego z największych zwycięzców transakcji Credit Default Swap, które miały miejsce w 2007 roku. Zaczynając od Bear Sternsa, Bass szybko awansował na stanowisko dyrektora zarządzającego w wieku 28 lat. Po okresie współpracy z Leggiem Masonem, w 2006 roku założył własną firmę Hayman Capital Management LP z 5 milionami dolarów własnych i 28 milionami dolarów od inwestorów.
Bass handlował z powodzeniem od pewnego czasu, ale to właśnie ślub w Hiszpanii rozpoczął łańcuch wydarzeń, które doprowadziłyby do jego największego setupu. Rozmowa z bankierem inwestycyjnym z Nowego Jorku na temat rynku Subprime CDO zaowocowała zatrudnieniem przez Bassa zespołu prywatnych detektywów po powrocie z Hiszpanii, którzy zbadali amerykański rynek hipoteczny i na podstawie tych danych ustalili, że papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką mieszkaniową były obarczone wysokim ryzykiem, a zatem najprawdopodobniej nie wywiązywały się z zobowiązań. Następnie zrobił coś, co było prawie niesłychane, zaczął kupować CDS-y jako zakład przeciwko wielomiliardowemu rynkowi kredytów hipotecznych Subprime i w zasadzie przeciwko całemu światowemu systemowi finansowemu. Bassowi udało się przekonać dodatkowych inwestorów do wejścia na rynek i w rezultacie jego fundusz hedgingowy osiągnął prawie 4 miliardy dolarów zysku.
Po swoim wielkim zwycięstwie w 07/08 roku, Bass odniósł sukces z Hayman Capital, uzyskując w sumie 467% zwrotu od czasu swojego powstania. Obecnie koncentruje się na znaczących długach państwowych, twierdząc, że Europa i Japonia stoją w kolejce do zawirowań. Biorąc pod uwagę jego przewidywania z 2007 r., niektórzy mogą ulec pokusie, by ustawić się za nim w kolejce.
9. John Paulson – The Real Winner of The Big Short 2
Wynik: 4 miliardy USD zysku
Paulson był drugim, a może i bardziej znanym inwestorem, który skutecznie rozegrał „Wielkiego Shorta”.
Nasz dzisiejszy bohater w 1994 roku założył własny fundusz hedgingowy Paulson & Co z 2 milionami dolarów, w biurze wynajętym od Bear Sternsa, rozszerzył go do połowy dekady, aby zarządzać około 100 milionami dolarów. Jednak w przekrzywionej rzeczywistości Wall Street nie był on postrzegany jako duży gracz.
Wszystko to zmieniło się, gdy on i jego analityk, Paulo Pellegrini, zaczęli zajmować się rynkiem mieszkaniowym w USA. Podczas gdy dr Michael Burry w Scion Capital być może jako pierwszy zauważył pęknięcia w fundamentach, w dużej mierze nie był w stanie skłonić inwestorów do wsparcia go. Paulson był. Udało mu się uzyskać około 150 milionów dolarów (stosunkowo niewielka kwota), a następnie przekonać banki do sprzedania mu całej sterty swapów ryzyka kredytowego, które są w zasadzie ubezpieczeniem od długu. Potem on i Pellegrini czekali. Ich teoria opłaciła się w tak zdumiewający sposób, że kiedy w 2007 r., gdy sprawy zaczęły się rozpadać dla dużych banków, ich inwestorzy uznali, że e-mail ujawniający zyski w wysokości 66% był błędem w druku i powinien był przeczytać 6,6%. W niektóre dni zarabiali ponad miliard dolarów dziennie. Do końca 2007 roku Paulson & Co zarobił 15 miliardów dolarów i na tym nie koniec. W miarę załamywania się rynków Paulson zarobił kolejne 5 miliardów dolarów, a jego szacunki mówią o 4 miliardach dolarów.
Jak na ironię, Paulson wziął udział w lunchu w 2008 roku z Bear Sterns, który zorganizował bank, aby zapobiec wycofaniu funduszy hedgingowych i zakończył się ze wszystkimi innymi menadżerami funduszy hedgingowych słuchając Paulsona i zdając sobie sprawę, że Bear Sterns był w większych tarapatach niż był świadomy.
Paulson kontynuował działalność handlową, mając w 2010 roku kolejny uderzający rok, zarabiając ponad 5 miliardów dolarów, ale poniósł też spore straty. Nadal jest głównym graczem i niedawno wprowadził się na rynek złota.
10. David Tepper
Wynik: 7 miliardów USD zysku
Wyobraź sobie siebie z 2009 roku i globalny kryzys finansowy uderzył jak młot kowalski; Dow Jones był na podłodze i niektóre z największych banków, takich jak Lehman Brothers i Bear Stearns, kiedykolwiek obecnych na Wall Street, zamknęły swoje drzwi po raz ostatni. Ponieważ pieniądze i zaufanie nadal wypływały z banków i rozmowy o nacjonalizacji wychodziły na jaw, trzeba było być głupim, aby kupić akcje banków. Tak myśleli wszyscy oprócz Davida Teppera.
David Tepper rozpoczął swoją karierę finansową z MBA i stanowisko skarbnika w Republic Steel. Został zatrudniony przez Goldman Sachs w 1985 roku jako analityk kredytowy i w ciągu 6 miesięcy był głównym handlowcem na wysokodochodowym stanowisku. Zdecydował się opuścić Goldman w 1992 roku i założył własny fundusz Appaloosa Management, a w 1993 roku rozpoczął samodzielną działalność handlową. W kolejnych latach fundusz Teppera był znany ze swojej zmienności, ale nadal przynosił średnio 30% zysku.
Podczas gdy wszystkich innych rozpraszało to, co działo się w tym momencie, Tepper zobaczył długą grę i postanowił przenieść swój fundusz na najbardziej niebezpieczny rynek w mieście: akcje banków. Tepper zagrał na początku 2009 roku, ponieważ akcje dużych banków były tak przybite do dna, że obserwatorzy byli przekonani, że w przeciągu najblizszych sześciu miesięcy zbankrutuje reszta banków. Tepper natomiast przekonał się, że banki będą się zbierać do lotu. Przestudiował rządową białą księgę, opublikowaną w lutym 2009 roku, zapowiadającą plan stabilności finansowej, który miał na celu wsparcie banków. Rząd kupował akcje banków, które zostałyby zamienione na akcje zwykłe po cenach przekraczających obecną wartość. Tepper zdecydował, że nadszedł czas na kupno. W dużych ilościach kupił jedne z największych banków akcje zwykłe po bardzo niskich wartościach. Firma Teppera kupiła podobno akcje Citigroup po 19 centów za dolara, a Bank of America po 12 centów za dolara, a także komercyjne papiery hipoteczne AIG o wartości około 1 mld USD po 9 centów za dolara. Siedząc w 2009 roku, oglądał je dwukrotnie, potem trzykrotnie, a w przypadku BOA – czterokrotnie w ciągu roku. Ponieważ Appaloosa pod koniec roku wrócił do wartości netto 132,7%, Tepper zarobił oszałamiające 7 miliardów dolarów. Posunięcie było tak odważne, że prawie stało się folklorem, a niektórzy twierdzą, że Tepper trzyma parę mosiężnych jąder na swoim biurku: odbicie stali, której potrzebował, aby wejść na ten rynek w tamtym czasie.
Tepper został mianowany Institutional Hedge Fund Manager of the Year na rok 2009, ponieważ osobiście zarobił 4 miliony dolarów z pozycji postawionych na banki. Jego sukces był kontynuowany i w 2012 roku został mianowany Top Hedge Fund Earnerem Forbesa. Choć, jak sam mówi, jego fundusz jest „konsekwentnie niekonsekwentny”, regularnie, rok po roku, plasuje się w czołówce zarządzających funduszami hedgingowymi.
