Reguła Volckera – równie odważna co popularna reforma systemu finansowego, której domagał się były przewodniczący Rezerwy Federalnej USA, później mianowany doradcą rządu tego kraju w sprawach związanych z uniknięciem kolejnego kryzysu kredytowego lat 2007–2009. Reguła była reminiscencją drakońskiej ustawy Glas-Steagall – w ramach reformy Frank–Dodd bankom przyjmującym ubezpieczone przez władze depozyty zabroniono operacji spekulacyjnych; ograniczono im też inwestycje w fundusze hedgingowe i private equity.
Zdaniem Volckera ochrona podmiotów objętych doktryną „zbyt duży, by upaść” stanowiła dorozumiane – i potencjalnie niebezpieczne – wsparcie spekulacji instrumentami finansowymi. To z kolei mogło oznaczać koniec zdrowej kultury korporacyjnej banku: „Bank komercyjny dba o długoterminowe interesy swoich klientów. Gdy zamiast tego bank obraca instrumentami finansowymi, płacąc traderom, którym się powiedzie, niewiarygodne kwoty, wpływa to destabilizująco na kulturę całej instytucji” (Volcker defends his ‘rule’ from critics, „Financial Times”, 26 października 2011 r.). Choć w prywatnych rozmowach przedstawiciele największych banków twierdzą, że Volcker „szuka problemu nie tu, gdzie trzeba”, mało który jest gotów publicznie sprzeciwić się opinii powszechnie szanowanej osobistości świata finansów. Volcker wygłaszał też publiczne pochwały banków kanadyjskich za dbałość o finanse i zaangażowanie na rynku kredytów mieszkaniowych. Nie wziął udziału w ruchu Occupy Wall Street, który pojawił się w 2011 r. Jego reguła jednak prawdopodobnie wywrze na sektor finansowy USA większy wpływ niż tłumy rozzłoszczonych demonstrantów.
Skupić się
Banki mają służyć społeczeństwu – na tym powinny się skupić. Inne działania wiążą się z konfliktem interesów, są ryzykowne, a gdy próbujemy te ryzyka kontrolować za pomocą nadzoru, powstają tarcia i rozmaite trudności (co prowadzi do porażki).
Paul Volcker, uzasadnienie ograniczenia działań banków, „New York Times” (www.nytimes.com/2009/10/21/business)
