Hedging jest inwestycją, która chroni Twoje finanse przed ryzykowną sytuacją. Hedging odbywa się w celu zminimalizowania lub zrekompensowania szansy na utratę wartości Twoich aktywów. Ogranicza ono również Twoją stratę do określonej kwoty, jeśli składnik aktywów straci na wartości. Jest to rozwiązanie podobne do ubezpieczenia domu. Płacisz stałą kwotę każdego miesiąca. Jeśli ogień zniszczy całą wartość Twojego domu, Twoja strata zostanie pokryta z ubezpieczenia.
Strategie hedgingowe
Większość inwestorów, którzy stosują hedging, korzysta z instrumentów pochodnych. Są to kontrakty finansowe, które czerpią swoją wartość z bazowych aktywów rzeczywistych, takich jak akcje. Opcja jest najczęściej stosowanym instrumentem pochodnym. Daje ona prawo do kupna lub sprzedaży akcji po określonej cenie w określonym czasie.
Oto jak to działa, by chronić cię przed ryzykiem. Powiedzmy, że kupiłeś akcje. Myślałeś, że cena pójdzie w górę, ale chciałeś zabezpieczyć się przed stratą, jeśli cena spadnie. Zabezpieczyłabyś to ryzyko za pomocą opcji sprzedaży. Za niewielką opłatą, kupiłbyś prawo do sprzedaży akcji po tej samej cenie. Jeśli spadnie, wykorzystasz opcję put i odrobisz zainwestowane pieniądze, pomniejszone o opłatę.
Dywersyfikacja jest kolejną strategią zabezpieczającą. Jesteś właścicielem asortymentu aktywów, które nie rosną i nie spadają razem. Jeśli jeden składnik aktywów się rozpadnie, nie stracisz wszystkiego. Na przykład, większość ludzi posiada obligacje, aby zrównoważyć ryzyko związane z posiadaniem akcji. Kiedy ceny akcji spadają, wartość obligacji rośnie. Dotyczy to tylko wysokiej klasy obligacji korporacyjnych lub amerykańskich skarbców. Wartość obligacji śmieciowych spada, gdy ceny akcji spadają, ponieważ obie są ryzykownymi inwestycjami.
Rodzaje strategii hedgingowych
-Makro – zakłada wykorzystanie informacji o trendach na poszczególnych rynkach. Koncentruje się na inwestowaniu w papiery wartościowe odzwierciedlające cały rynek, np. ETF-y, instrumenty pochodne, indeksy czy waluty. W przeciwieństwie do wielu innych strategii nie korzysta z arbitrażu, ale stara się przewidywać przyszłe trendy.
-Rynek wschodzący – polega na inwestowaniu według kryterium geograficznego w aktywa pochodzące z rynków gospodarek rozwijających się. Z jednej strony są one znacznie mniejsze od typowych rynków giełdowych, z drugiej zaś oferują potencjalnie dużo większe zyski. Inwestowanie w nie wiąże się z większą zmiennością i brakiem możliwości wykorzystania wielu instrumentów ograniczających ryzyko (np. krótka sprzedaż).
-Neutralny rynek kapitałowy – polega na osiąganiu stałych zysków przy zerowym ryzyku. Fundusz kupuje aktywa, których wyniki są wyższe od średniej rynkowej i sprzedaje te, które są poniżej średniej. Efektem jest osiąganie zysków z spreadu tych pozycji.
–Papiery wartościowe w sytuacji kryzysowej – zakłada spekulacje na papierach wartościowych (akcjach i obligacjach) spółek zagrożonych kłopotami (upadłość lub restrukturyzacja).
-Arbitraż połączeniowy (arbitraż ryzyka) – inwestorzy chcą zarobić na różnicy w cenie przed i po wystąpieniu zdarzeń takich jak przejęcia i fuzje.
-Arbitraż wartości względnej – polega na wykorzystaniu nieefektywności pomiędzy dwoma powiązanymi instrumentami niezależnie od kierunku rynku. Stosuje się go, gdy istnieje historyczna anomalia we wzajemnych relacjach między nimi, tzn. inwestor kupuje jedną wartość, a sprzedaje drugą. Przykładem jest relacja pomiędzy różnymi towarami (złoto i srebro lub różne rodzaje ropy naftowej).
-Sektor pozycji długich (long) / krótkich (short) – polega na tworzeniu odpowiedniej kombinacji pozycji długich i krótkich na akcjach spółek należących do tego samego sektora.
-Arbitraż stałych dochodów – strategia polegająca na wykorzystaniu anomalii cenowych, które występują w przypadku instrumentów o stałym dochodzie, takich jak obligacje skarbowe lub korporacyjne. Najczęściej inwestorzy analizują dane historyczne dotyczące powiązanych z nimi instrumentów i stosują dźwignię finansową (ponieważ strategia ta jest silnie neutralna rynkowo).
-Arbitraż zamienny – fundusz korzysta z arbitrażu instrumentów zamiennych, takich jak obligacje lub akcje zamienne i akcje zwykłe, aby osiągnąć zysk poprzez nieodpowiednią wycenę tych instrumentów. Najczęściej zajmuje on długie pozycje na instrumencie zamiennym oraz krótkie pozycje na akcjach spółki.
Hedging i fundusze hedgingowe
Fundusze hedgingowe wykorzystują wiele instrumentów pochodnych do zabezpieczania inwestycji. Są to zazwyczaj prywatne fundusze inwestycyjne. Rząd nie reguluje ich tak bardzo jak fundusze inwestycyjne, których właścicielami są korporacje publiczne.
Fundusze hedgingowe wypłacają swoim menadżerom pewien procent zysków, jakie osiągają. Nie otrzymują one nic, jeśli ich inwestycje tracą pieniądze. Przyciąga to wielu inwestorów, którzy są sfrustrowani płaceniem opłat na rzecz funduszy inwestycyjnych niezależnie od ich wyników.
Dzięki tej strukturze rekompensat, zarządzający funduszami hedgingowymi są zmuszeni do osiągania wyższych od rynkowych zwrotów. Zarządzający, którzy dokonują złych inwestycji, mogą stracić pracę. Utrzymują pensje, które zaoszczędzili w dobrych czasach. Jeśli postawią duże i prawidłowe zakłady, zarabiają tony pieniędzy. Jeśli przegrają, nie tracą swoich osobistych pieniędzy. To czyni ich bardzo tolerancyjnymi na ryzyko. Sprawia to również, że fundusze są niepewne dla inwestora, który może stracić całe swoje oszczędności życiowe.
Wykorzystanie instrumentów pochodnych przez fundusze hedgingowe zwiększyło ryzyko dla gospodarki światowej, co zapoczątkowało kryzys finansowy z 2008 roku. Zarządzający funduszami zakupili swapy ryzyka kredytowego w celu zabezpieczenia potencjalnych strat z papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką subprime. Firmy ubezpieczeniowe, takie jak AIG, obiecały spłacić dług w przypadku niewykonania zobowiązań z tytułu kredytów hipotecznych subprime.
Ubezpieczenie to dało funduszom hedgingowym fałszywe poczucie bezpieczeństwa. W związku z tym kupiły one więcej papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką niż było to rozsądne. Nie były one jednak chronione przed ryzykiem. Sama liczba przypadków niewywiązania się z płatności przytłaczała firmy ubezpieczeniowe. Dlatego rząd federalny musiał ratować ubezpieczycieli, banki i fundusze hedgingowe.
Prawdziwym zabezpieczeniem w systemie finansowym był rząd Stanów Zjednoczonych, wsparty zdolnością do opodatkowania, zaciągania długów i drukowania większej ilości pieniędzy. Ryzyko zostało nieco zmniejszone, teraz, gdy ustawa Dodda-Franka o reformie Wall Street reguluje wiele funduszy hedgingowych i ich ryzykownych instrumentów pochodnych.
Przykład
Złoto może być zabezpieczeniem w czasach inflacji, ponieważ utrzymuje swoją wartość, gdy kurs waluty spada.
Złoto jest zabezpieczeniem, jeśli chcesz chronić się przed skutkami inflacji. To dlatego, że złoto zachowuje swoją wartość, gdy dolar spada. Innymi słowy, jeśli ceny większości rzeczy, które kupujesz, wzrosną, to tak samo wzrośnie cena złota.
Złoto jest atrakcyjne jako środek zabezpieczający przed upadkiem dolara. To dlatego, że dolar jest globalną walutą na świecie i nie ma obecnie innej dobrej alternatywy. Jeśli dolar upadnie, to złoto może stać się nową jednostką światowego pieniądza. Jest to mało prawdopodobne, ponieważ istnieje tak ograniczona podaż złota. Wartość dolara opiera się przede wszystkim na kredycie, a nie na gotówce. Ale nie tak dawno temu świat był na poziomie złota. Oznacza to, że większość głównych form waluty była poparta ich wartością w złocie. Historyczne skojarzenie złota jako formy pieniądza jest powodem, dla którego jest ono dobrym zabezpieczeniem przed hiperinflacją lub upadkiem dolara.8
Wiele osób inwestuje w złoto po prostu jako zabezpieczenie przed stratami na akcjach. Badania przeprowadzone przez Trinity College w Dublinie wykazały, że ceny złota rosną średnio przez 15 dni po załamaniach na giełdzie.9 10
Złoto można kupić jako inwestycję bezpośrednią, jeśli uważasz, że cena wzrośnie, ponieważ albo wzrośnie popyt, albo spadnie podaż. Ten powód zakupu złota nie jest zabezpieczeniem.
